Donderdag 05 November 2015

Bettie Donderdag 5 November


Wat 'n opwindende week!
Gister het ons dierbare vriende, Jan en Gerda Kaljee 'n draai kom maak by ons beskeie “hartbeeshuisie”. Gerda was in haar prille jeug 'n fisioterapeut, en sy het 'n aantal pasiënte met Gilllain Barré Sindroom behandel.
Met Bettie se nuwe Ballerina-raam in plek, besluit Gerda dat die tyd aangebreek het dat Bettie begin leer om te loop. Haar rolstoel is geparkeer aan die punt van die 3m lange paralelle raam, en toe met behulp van Jan en Gerda weerskante van haar vir 'n bietjie ondersteuning, begin sy treetjie-vir-treetjie al met die raam langs loop.
Natuurlik is ek baie senuweeagtig dat haar brose bene dalk onder haar kan swik, dus stoot ek die rolstoel al die pad reg agter haar, nét vir ingeval. Maar eintlik was dit gladnie nodig nie, want sy marsjeer die drie meter afstand sonder enige voorval.
Gerda is berug daarvoor dat sy 'n “slawedrywer” is, en dan is dit weer terug na die begin om nóg 'n lengte te stap, en ook 'n derde keer! Toe is Bettie poegaai!
Maar nog is dit het einde niet! Nou moet sy eers tien keer op haar eie, met behulp van die raam opstaan en gaan sit. Maar Gerda weet nie hoe om tot tien te tel nie! Die tien draai naderhand hier by die dertig rond!
Baie dankie aan twee dierbare mense wat hulle kosbare tyd op hierdie manier vir ons opoffer. Ons waardeer dit baie meer as wat julle besef.
Maar dit is toe nie die einde van die week se opwinding nie. Vanoggend pak ek die bul by die horings, en besluit dat die tyd aangebreek het dat Bettie gaan stort. Sy moes tot dusver tevrede wees met 'n bedbad elke oggend, omdat die stort ontoeganklik is. Ek maak plan met 'n stoel wat die hele stort vol staan. Met die rolstoel kan sy nie eers naby die badkamer kom nie, omdat spasie so beperk is. Die enigste uitweg is om haar op 'n wankelrige kantoorstoeltjie tot by die stort te stoot en dan met groot moeite oor te skuif tot op die stoel.
En toe, vir die eerste keer kan sy weer stort! Wat 'n vreugde!
Hierdie hele operasie het my net weereens laat besef hoe belangrik toeganklikheid vir 'n parapleeg is. Die afgelope week moes ons by 'n bekende klerewinkel vir Bettie klere koop. Toe sy by die aantrekhokkie kom om dit aan te pas, kan die rolstoel gladnie in die hokkie kom nie, en was sy verplig om met 'n oop deur aan te pas. Dit was vernederend!
Ons is die Here baie dankbaar vir die wonderlike vordering wat my Mosbolletjie maak.

Sondag 01 November 2015

Bettie: Maandag 2 November


Sedert my laaste blok het daar baie water is die see geloop. Intussen is Bettie uit die hospitaal ontslaan omdat die mediese fonds nie langer vir die rehabilitasie sentrum wou betaal nie.
Maar nou wil ek eers sê hoe baie trots ek op my Mosbolletjie is. Sy is nou nie juis iemand wat toesprake hou of in die openbaar praat nie. Maar Vrydagaand het ons gemeente 'n familiefees gehad, en by daardie geleentheid het sy voor 'n klomp mense getuig oor wat met haar gebeur het. Sy het vertel van haar hele ondervinding in die hospitaal en die rehabilitasiesentrum en hoe sy deur alles kon staande bly deur die genade van die Vader. Maar ook dat sy gedra is deur talle mense wat gedurig vir haar gebid het, besoek het en die talle boodskappies en oproepe van bemoediging.
Inderdaad is sy nou by die huis, en die uwe is verpleegster, fisioterapeut, shef, kopdokter, bemoediger, arbeidsterapeut en sommer ook die huishoudster, skottelgoedwasser en wasvrou. Maar ek doen die alles met groot liefde en baie blydskap, want my Mosbolletjie is by my!
Sondae by die kerk is ek maar baie suur, want almal koek rondom haar en kloek en kekkel met haar, en ek kry nou nie meer aandag nie! Nee, eintlik is ek gladnie suur nie – my hart swel van trots vir my brawe Meisie!
Die manne van ons selgroep het vir haar 'n ballerina-raam gebou waarin sy kan opstaan. Hierdie apparaat moet haar help om te leer loop, en Donderdag het sy dan ook haar eerste klein treetjie gegee met behulp van die raam. Dit is 'n reuse tree vorentoe.
Bettie is steeds baie positief en vol moed. Elke dag is 'n nuwe mylpaal in haar lewe waar sy iets nuut regkry.
Ek wil net weereens baie, baie dankie sê vir die talle boodskappies en briefies van bemoediging wat ons deurentyd kry, dikwels van mense wat ons gladnie eers ken nie. Dankie vir die talle besoekies in die hospitaal en vir die wonderlike ondersteuning van die lidmate van ons gemeente en ander vriende. Dit dra ons deur die moeilike tyd.
Louis en Bettie Nel

Maandag 14 September 2015

Bettie: Dinsdag 15 September 8:00vm


Ek moet groot om verskoning vra dag ek so lanklaas die blog geplaas het. Hier by ons gaan dit op die oomblik doller as kopaf!
Bettie is opgeneem in die rehabilitasie eenheid met 'n verstopping in die dermkanaal. En vir die eerste week kon daar baie min met haar gedoen word voordat hierdie probleem nie eers opgelos is nie.
Maar uiteindelik is dit met groot moeite opgeklaar, en toe begin al die “sports” in alle erns. Twee keer 'n dag oefen sy in die gimnasium. Die fisioterapeut werk daagliks haar gal, en dan is die arbeidsterapeut ook daar om haar deel te doen. 'n Dieetkundige hou haar fyn dop en 'n sosiale werker sien om na haar algemene welstand. Boonop monitor 'n dokter haar gedurig.
Bettie is meer in 'n rolstoel as wat sy in die bed is, en daar is maar min tyd om met haar duime te speel!
Daar is elke dag 'n bietjie verbetering. Sy het nou al heelwat beweging in haar bene, en sy kan al so ampertjies staan. Haar gemoedstoestand is baie positief en sy is steeds haar ou vrolike self.
Donderdag het al die verskillende mense wat met haar werk met ons as gesin 'n vergadering gehad. Daar het hulle breedvoerig verslag gedoen van alles wat met Bettie gebeur en van haar vordering. Ons het kans gekry om met hulle te gesels en vrae te vra. Hierdie personeel is wonderlik, en jy kan sien dat hulle waarlik omgee. Bettie is in baie goeie hande, en ek is baie positief oor haar herstel.

Maandag 31 Augustus 2015

Bettie: Dinsdag 1 September 8:00vm


Vrydag het toe nou nie sonder sy haakplekke verloop nie. 9-uur die oggend lê my Mosbolletjie gespit en gepolish, gereed om te ry, maar ál wat kom is die ambulans. En sy wag! Dan kry ek 'n moedelose oproep van Bettie: Die ambulans het gebreek! Daar word 'n ander ambulans van Durban af gestuur, en twee ure later is sy uiteindelik op pad.
Wanneer sy haar lê gekry het in die rehabilitasie sentrum, kom kloek ál wat 'n dokter en verpleegster en terapeut om haar, en elkeen wil kom sien presiés wie en wat hulle mee te doen het. En dan is daar die 2000 vrae wat volg: Is jy swanger? Rook jy? Suip jy? Watter operasies het jy gehad, en wanneer? Tot vervelens toe!
Sy word uitgereik met 'n rolstoel, en dan kom twee verpleegsters en vervang haar nagklere met gewone klere. Hier word nie geslaap nie – hier word gelééf en gewerk!
Saterdagoggend kom twee dames ingewals: “Toe, toe, dis opstaantyd!” En vir die héél eerste keer in meer as 'n maand word sy uit die bed gehelp in die rolstoel in.
Vryheid!
Ontbyt gaan nuttig sy in die eetsaal aan tafel. O wat 'n wonderlike bevryding van die bed!
Naweke gebeur daar nie veel in die sentrum nie. Sy kry 'n sessie in die gimnasium, en Sondag spandeer ons 'n heerlike tydjie saam met haar. Sy word net saggemaak vir wat voorlê Maandag!
Maandag begin al die aktiwiteite in alle erns. Dis 'n fisioterapeut wat haar pynig, 'n arbeidsterapeut wat haar die geheime van die lewe leer, en boonop nog twee sessies in die gimnasium. Teen slaaptyd is sy poegaai!
Maar dit gaan baie goed met my Mosbolletjie. En ek verlang my vrek na haar!

Donderdag 27 Augustus 2015

Bettie: Vrydag 28Augustus 7:00vm


Dis vandag groot opgewondenheid hier by die Nelle. Nege-uur vanoggend laai hulle my Mosbolletjie in haar Limozine, dis nou die een met die flitsende rooi ligte en die sirene wat “Pieee-Pôôô, Pieee-Pôôô” maak. Sy het promosie gekry na Entabeni se rehabilitasiesentrum. En as sy vandag op haar voete kon staan, het sy op en af gespring van opgewondenheid! Maar binnekort gaan sy dit nog doen!
Dis baie harde werk, en waarskynlik baie pyn en smarte wat voorlê, maar dis 'n reuse tree vorentoe, en ons is die Here oneindig dankbaar vir hierdie wonderlike voorreg.
Gisteraand het daar 'n kring vrouens om haar hospitaalbed gestaan om te help met die inpak en beplan. Gistermiddag bring dierbare vriende vir haar die mooiste klere om daar te dra, en een van die selgroepe koop vir haar slaapklere sodat sy nou uit daardie aaklige, onvroulike fraaibloufrokkie van die hospitaal kan uitstyg en 'n splinternuwe lewe aanpak.
Dankie aan al ons wonderlike vriende wat ons so op die hande dra. Deur hierdie hele tyd het ek nog nooit nodig gehad om 'n enkele bord kos self te maak nie. Ons vrieskas word permanent aangevul met oondklaar geregte, sodat ons net in die aand in die hardloop 'n bakkie uithaal en warm maak. Dit is Ballito se selgroepe wat sulke wonderlike omgeemense is! Liefde word sigbaar en prakties uitgeleef in hierdie gemeente van Ballito Gesinskerk!

Dinsdag 25 Augustus 2015

Bettie: Woensdag 26 Augustus 7:00vm


Gistermiddag het ons wonderlike nuus gekry: Die mediese fonds het uiteindelik na 'n week se geroei en gestoei besluit om Bettie se rehabilitasie goed te keur in Entabeni. Ons is albei in die wolke!
Maar nou wag ons weer vir Entabeni, want daar is steeds nie 'n bed vir haar beskikbaar nie. Dit kan moontlik nog twee weke duur voordat sy daar opgeneem kan word. Bid asseblief saam met my dat daar wel baie spoedig 'n opening sal kom. Intussen gee Bhavita, die klein fisioterapeutjie haar 'n harde tyd om lewe in haar spiere te kry. Ek bewonder die klein vroutjie wat soveel krag het om Bettie te kan hanteer!
En intussen gaan dit elke dag 'n klein bietjie beter. Sy is deurgelê en sat vir die bed, maar die vordering maak deur en deur op daarvoor.
Baie dankie vir julle ouens wat kommentaar lewer op hierdie blok. Ons waardeer dit meer as wat julle sal dink. Bettie lees elkeen van hulle, en dan huil sy lekker, omdat sy weet dat daar mense is wat waarlik omgee.

Donderdag 20 Augustus 2015

Bettie: Donderdag 20 Augustus 1:00nm


Ons wag steeds om te hoor van die rehabilitasiesentrum in die Entabeni hospitaal in Durban. Bettie is gereed om oorgeplaas te word, maar hulle wag vir 'n opening vir haar in Entabeni.
Dit gaan onder die omstandighede nou baie goed met haar, alhoewel sy nog gladnie op haar bene kan staan nie. Sy is steeds baie positief, en sy sien uit na Entabeni. Daar wag baie harde werk op haar om weer op haar eie twee voete te kan staan (en loop!)
Die drip het ongelukkig 'n bloedklont veroorsaak, maar die dokter is ook besig om daaraan te werk om dit op te los. Ek moet hier net noem dat die personeel van hierdie hospitaal deur die bank ongelooflik is! Daar is nie 'n enkele een wat nors is nie. Elke pasiënt en besoeker word hartlik en met groot deernis behandel. En al werk die fisioterapeut met Bettie se gal, doen sy dit met 'n glimlag. En ek kan dieselfde sê van die wonderlike span dokters wat haar op die hande dra. Baie dankie dat julle so mooi na my kosbare Mosbolletjie omsien!

Maandag 17 Augustus 2015

Bettie: Dinsdag 18 Augustus 6:00vm


Nee, Bettie is toe nie Saterdag na die algemene saal nie. Daar was 'n klein bietjie van 'n terugslag: sy het infeksie gekry en hoë koors ontwikkel na die operasie. Die gevolg is dat sy vir nog twee dae in die waakeenheid moes bly.
Maar die goeie nuus is dat sy toe uiteindelik, na drie weke in die waakeenheid oorgeplaas is na die hoësorgeenheid. Dit is nou 'n iewers tussen die waakeenheid en 'n algemene saal. Skielik is dit rustig, sonder al die klokkies en alarms en dokers wat heen en weer hardloop tussen kritieke pasiënte. In die tyd wat sy in die waakeenheid was, het drie mense om haar gesterf. Dit ruk jou geestelik! En kort-kort is daar 'n groot krisis of drama wat afspeel.
Dankie tog! Dis nou iets van die verlede. Maar nou werk die fisioterapeut met haar gal. Die dokter is besig om te reël dat Bettie later oorgeplaas kan word na 'n rehabilitasiesentrum in die Entabeni hospitaal in Durban, waar hulle spesialiseer om mense wat die gebruik van hulle ledemate verloor het weer hulle normale lewensfunksies terug te gee. Dit sal beteken dat my Mosbolletjie moontlik vir 'n maand of twee ver van die huis af sal wees. Maar dit is 'n klein opofferinkie om te maak.
Bettie se toestand het baie verbeter. Daar is al redelike beweging in die linkerbeen, en die regterbeen kan sy ook al effens beweeg. Haar niere het tot 'n groot mate herstel, en haar longfunksie is ook besig om mooi reg te kom. Sy moes gister 'n bloedoortapping kry om die balans in haar bloed te herstel. Sy is steeds baie positief, en ons vriende staan tou om haar te besoek.
Dankie vir die talle mense wat vir haar bid. Sy word gedra op die gebede van gelowiges.

Vrydag 14 Augustus 2015

Bettie: Saterdag 15 Augustus 6:00vm


Ek is gister beroof van my besoekie aan my Mosbolletjie!
Toe ek besoektyd by die hospitaal kom, is ek net betyds om te sien hoedat sy die gang afry op haar wit hospitaalferrari. Sy was op pad na die teater sodat hulle die kateter kan vervang met 'n sakkie. Ongelukkig verg dit 'n operasie, want daar moet 'n pypie ingeplant word in haar blaas. Sy het nog nie beheer oor die blaas nie. Die Uroloog sê vir my dat dit enigiets tussen enkele dae en drie maande kan neem voordat sy weer normale blaasfunksie sal hê.
En so sien ek my Mosbolletjie verbyvlieg, vrolik en vol lewenslus soos altyd. Bedroë draai ek en Ria om. Ons sal maar vir die volgende uur onsself moet besig hou, iewers gaan koffie drink. Besoektyd is later al lankal iets van die verlede, en steeds staan ons en wag dat sy uit die teater moet kom. Uiteindelik moet ons maar huiswaarts keer, want ek het ander verpligtinge wat nie meer kan wag nie. Frustrasie!
Die goeie nuus is dat Bettie waarskynlik vandag na 'n algemene saal oorgeplaas gaan word!
Liewe leser, ek wil vir jou baie dankie sê dat jy gewillig is om te luister as ek my hart uitstort oor die een vir wie ek baie lief is, my Mosbolletjie. My verlange na haar is baie groot!

Woensdag 12 Augustus 2015

Bettie: Donderdag 13 Augustus 6:00vm


My Mosbolletjie is gisteraand baie opgewonde om my die nuus mee te deel: Die dokter is tevrede dat sy sodanig herstel het dat sy dalk teen die naweek na 'n algemene saal oorgeplaas kan word. Om uit die waakeenheid met al sy drama en alarms en klokkies en nimmereindigende gewoel en gewerskaf te kan ontsnap, is 'n reuse stap vorentoe.
Die enkele groot probleem wat sy nou het, is dat sy steeds nie die gebruik van haar bene het nie. Maar dit is ook stadigaan besig om te verbeter. Gister het sy vir die eerste keer haar voete op die grond gehad en probeer staan met 'n loopraam.
Die fisioterapeut sê dat dit noodsaaklik is dat Bettie 'n tyd lank in 'n rehabilitasiesentrum sal moet deurbring. Die naaste een is in die Entabeni Hospitaal in Durban. Dit is nog 'n groot berg wat vir ons voorlê, maar hóm sal ons ook klim, treetjie-vir-treetjie.
Ek is baie dankbaar vir die vordering, en ek wil weereens baie dankie sê vir elkeen wat getrou vir haar bid en ons op die hande dra met hulle liefde en bemoediging.


Dinsdag 11 Augustus 2015

Bettie: Woensdag 12 Augustus 8:00vm


My Mosbolletjie bars gisteraand van opgewondenheid toe ek by die saal instap. Sy kan nie wág om my te vertel dat sy op 'n uitstappie was nie. Die gistermiddag besluit die dokter dat hy wil sien hoe haar longe lyk, want hy vermoed infeksie. En daar neem hulle haar op 'n rit op haar hospitaalbed deur die gange, af met die hysbak en tot by die X-straaleenheid. Sy vertel dat sy aan die een kant soos 'n koningin gevoel het, want dit was die eerste keer in twee weke wat sy uit die morbiede waakeenheid kom. Maar terselfdertyd voel dit asof sy saam met Super Van op 'n ralley is, want hierdie portier bestuur daardie bed soos 'n resiesmotor! Almal moet padgee voor, en hulle skuur teen die mure verby met 'n duiselingwekkende snelheid.
Morbied is die waakeenheid inderdaad, want sy sien hoe mense rondom haar doodgaan. Eers die vrou in die bed skuins oorkant haar, en toe die een in die bed reg langs haar. En gisteraand het Dawie en Sharon, goeie vriende van ons se moeder ook heengegaan. Sy was vir meer as twee weke saam met Bettie in die waakeenheid. Elke dag was die twee getrou op hulle pos by haar, het hulle gehoop. Ek voel so bitter jammer vir hulle.
En dan is daar nog die man wat onder streng polisiebewaking in die waakeenheid is. Gewapende polisiemanne staan die hele tyd daar. Maar niemand wil daaroor praat nie.......
Al hierdie dinge maak dit vir Bettie baie moeilik, maar steeds hou sy haar kop hoog. Sy is beslis die gunsteling onder al die verpleegsters daar! Sy is die enigste wat steeds lag en skerts en dit aangenaam maak vir almal wat in die waakeenheid kom.
Die dokters is tevrede met haar vordering, en sy behoort binnekort na 'n algemene saal verskuif te kan word. Sonder al die pype aan haar, sal dit dan ook makliker wees vir die fisioterapeut om haar noodsaaklike werk te kan doen.

Bettie: Dinsdag 11 Augustus 8:00vm


Toe ek gisteroggend by my Mosbolletjie kom, is sy in trane. Elke dag kom trek hulle bloed vir toetse, en hulle kry nie are nie. Haar arms en polse en hande is potblou soos wat hulle die naalde indruk en karring om bloed op te spoor. En dis bitter seer!
Boonop het die dokter haar kom meedeel dat hulle van besluit verander het oor die bloedplasma, en dat hulle nog een laaste omruiling moet kom doen. En hierdie marteling lê soos 'n berg voor haar. Dit is nie pynlik nie, maar dit tap haar energie en laat haar sommer net mislik voel.
Maar toe ek gisteraand by die waakeenheid instap, sien ek haar breë glimlag al sommer op 'n afstand. Die plasmavervanging is verby. Maar dis nie al nie: die narkotiseur was by haar, en sy het vir my Mosbolletjie 'n “airline” ingesit. Soos ek dit verstaan, is dit 'n pypie in 'n aar in haar voet, met 'n kraantjie aan. En wanneer hulle bloed wil hê om te toets, draai hulle net die kraantjie oop. Niks meer gekarring met naalde in haar hande nie! Sy is in die wolke!
Maar dis nie al nie: haar regterbeen, wat nog al die tyd onbeweeglik daar gelê het, begin sy nou bietjies-bietjies beweeg. Met 'n bietjie hulp van die fisioterapeut, kom sy nou gereeld regop en sit op die kant van die bed met haar voete op die grond. Die pad na herstel het uiteindelik begin!
Ek kan nie meer wág dat jy huistoe kom nie, my Mosbolletjie!

Sondag 09 Augustus 2015

Bettie: Maandag 10 Augustus 8:00vm


Ek kan nie glo dat dit nou al die tiende blok is wat ek oor Bettie skryf nie! En ek het nie eers elke dag geskryf nie!
Elke keer as ek by haar kom gaan 'n bietjie beter. Die afgelope paar dae help die fisioterapeut haar regop, en dan gaan sit sy op die kant van die bed met haar bene wat afhang. Sy het selfs 'n loopraam uitgetraai – nie geloop met hom nie, want die bene wil nog nie saamspeel nie, maar sy kon al die gevoel kry van hoe om die ding te hanteer.
En haar krismisboom van drupsakkies is besig om al sy blare te verloor. Van die nege sakkies is daar nou nog net drie oor. Boonop kry sy ook nie meer aarvoeding nie. Sy moes vanoggend haar laaste bloedplasma omruiling gekry het, maar die dokters het besluit dat dit nie meer nodig is nie, en daaroor is my Mosbolletjie natuurlik in die wolke, want dit is 'n uitmergelende prosedore. Hulle gaan egter vandag begin met 'n week-lange behandeling van steroïde.
Ek het vanoggend vir haar 'n boodskappie gestuur om te sê hoe trots ek op haar is, en hoe ek met haar brêg by almal. Dat sy so sprankelend en vol vreugde kan wees tussen 'n klomp suurknolle, gaan my verstand te bowe. Haar buurvrou probeer dit vir almal rondom haar moeilik maak met haar gekerm en geskree op almal en ontevrede wees met alles in die lewe. En sy het nog twee trawante elders in die waakeenheid wat óók die lewe vir almal versuur. En my eie Mosbolletjie beur almal rondom haar op met haar opregte blydskap. En dít ten spyte van al die pype en naalde in haar, en ten spyte daarvan dat haar arms en hande potblou is van die talle kere wat hulle bloed moes trek en nie are kon kry nie.
My Mosbolletjie, ek is baie trots op jou! En ek bewonder jou moed!

Saterdag 08 Augustus 2015

Bettie: Saterdag 8 Augustus 8:00vm


Gisteraand was my Mosbolletjie nie baie lekker nie. Die behandeling het haar uitgeput, en sy het baie ongemak verduur. Die bloedplasmavervanging is elke keer uitmergelend. Boonop lê sy al vir twee weke in een posisie. Sy kan nie eers 'n bietjie op haar sy draai nie. Daardie rug moet nou al vodde wees!
Maar sy is steeds positief. Een van haar talle besoekers merk gister op: “Sy is so mooi gegrimeer, met kersierooi lippies, sodat sy mooi sal lyk vir haar besoekers.” Inderdaad is dit opvallend dat deur die bank almal wat in die waakeenheid lê, vaal lyk. As jy so afstap verby die beddens na Bettie se “krismisboom” toe, dan kyk jy vas teen 'n muur van strak, bekommerde, stroewe, bleek gesigte. En op die onderpunt 'n sprankelende blommetjie met 'n kersielaggie. Terloops, die lipstiek kom uit 'n Rooi Rose wat iemand vir haar gegee het!
En wanneer ek by die saal instap, helder haar gesiggie so 'n ekstra op. En dit sê dat sy lief is vir my! En die beklemming om my hart verdwyn sommer!
Maar nou moet ek eers 'n woordjie sê oor die personeel: Wanneer ek by die voordeur van Alberlito Hospitaal instap, keer die ontvangsdames my eers voor om uit te vra oor Bettie. Nie alleen loop hulle oor van vriendelikheid nie, maar hulle bemoedig my.
En wanneer ek die waakeenheid met al sy klokkies en fluitjies en alarms en biepers binnestap, verdwyn die aaklige geluide, want ek word begroet met 'n hartlike warmte van vriendelike verpleegsusters wat wys dat hulle waarlik omgee, nie alleen vir die pasiënte nie, maar ook die besoekers. Elkeen van die dosyne susters groet my vriendelik asof ek al 'n ou vriend is.
My Mosbolletjie kon nie in 'n beter plek gewees het nie!


Donderdag 06 Augustus 2015

Bettie: Donderdag 6 Augustus 8:00vm


As jy by Bettie se hospitaalbed kom, sien jy 'n borrelende bondeltjie vreugde soos 'n sprankelende blom uitstaan tussen al die masjiene en pype en drade en sakkies wat goeters in haar are indrup. Agter haar, rye en rye monitors wat biep-biep en tjiep-tjiep maak, en elke kort-kort gaan daar die een of ander alarm af.
Ek kyk na haar arms – die blou kolle bedek amper die helfte van haar arms, en haar vingerpunte is vol swart kolletjies waar hulle haar elke uur prik om die bloed te toets. Op verskeie plekke op haar hande en lyf sit die bloedkolle waar die naalde in haar ingedruk is om die medikasie toe te dien. In elke lies is daar pype waar hulle dialise en bloedplasmavervanging doen.
Nogtans is sy opgeruimd en positief, en al verduur sy baie ongemak, kla sy nie. Skerts die hele tyd met die dokters en verpleegpersoneel wat soos bye om haar zoem. En elke besoeker wat daar kom word beloon met 'n glimlag wat dreig om reg rondom te gaan.
Maar ek is verward. Gisteraand het een van die spesialisdokters 'n lang gesprek met ons kom aanknoop om te verduidelik. Hy vertel dat sy deur 'n baie rowwe tyd is: haar niere het “opgepak”, maar nou funksioneer hulle bevredigend, alhoewel daar skade is. Sy het op 'n stadium ernstige septisema gehad, en hulle moes spook om dit onder beheer te kry. Dit kom ook uit in die gesprek dat die dokters nog gladnie seker is oor die diagnose nie. Hy is oortuig dat die wel Guillain-Barré syndroom is, maar van die ander dokters dink weer nie so nie.
Vieruur vanoggend, toe die reuse vragmotors gelaai met sand teen die berg verby ons huis opstoom, lê ek en worstel met die Here. “Ek verstaan gladnie Here! Alles is so deurmekaar!” Maar die Here vra nie van my om te verstaan nie, maar net om te berus, te hoop en te vertrou. En om in volle afhanklikheid na Hom op te kyk.


Dinsdag 04 Augustus 2015

Bettie: Woensdag 5 Augustus 8:00vm


Dit gaan elke dag treetjie-vir-treetjie beter met my Mosbolletjie. Gisteraand het sy, tot groot frustrasie van Ria ons jongste, 'n lang lys van pligte gehad van dinge wat by die huis gedoen moet word. As sy ons eers begin rond-order, dan is sy op die pad na herstel!
Die neuroloog het gister 'n lang gesprek met ons gehad en alles baie mooi verduidelik. (Dis net dat ek alles nie so baie mooi verstaan nie.) Dit kom in kort daarop neer dat hulle nou 'n virus ontdek het in haar rugmurg vloeistof. Dit klink na slegte nuus, maar eintlik is dit nie so sleg nie, want dit beteken dat Bettie moontlik nie Guillain-Barré syndroom het nie, maar wel Myelitis. Hulle gaan dit nou behandel met 'n week-lange kursus van Steroïde.
Bettie is steeds baie positief en opgeruimd, en sy sien uit na elke besoeker wat by haar 'n draai kom maak. Sy vra ook dat ek baie liefde sal oordra aan elkeen wat haar dra in die gebed en wat haar bemoedig.

Maandag 03 Augustus 2015

Bettie: Dinsdag 4 Augustus 8:00vm


Bettie was gisteraand opgeruimd en sy gesels baie lekker. Sy verstaan baie goed waaroor dit alles gaan, en sy besef selfs dat hierdie verskriklike siekte haar dalk permanent kan verlam. Die dokters het haar baie goed ingelig oor presies wat dit behels. Nogtans is sy steeds uiters positief.
Ons glo natuurlik dat sy totaal sal herstel. Sy reageer baie goed op die behandeling. Die witbloed telling het al mooi afgekom – iets wat baie positief is. Haar niere was aanvanklik ook aangetas, maar hulle funksioneer nou weer normaal. Sy sukkel nog 'n bietjie met die longe, maar dit is ook stadigaan besig om te herstel.
Sy kry steeds twee keer per dag 'n pak slae van die fisioterapeut en sy kry dagliks 'n sessie dialise sowel as bloedplasmavervanging.
Al wat Bettie op hierdie stadium onderkry, is die ongemak van dosyne pypies wat oral in haar lyf in die are ingeprop is, en die netwerk van drade. En sy is deurgelê! Sy mag nie roer uit die bed uit nie!
Bettie vra dat ek vir elkeen wat vir haar bid en vir die sakke vol boodskappies van bemoediging uit haar hart uit baie, baie dankie sê. Ook vir die talle vriende wat haar kom besoek en bemoedig. Elke besoekie maak haar dag!


Sondag 02 Augustus 2015

Bettie se toestand: Sondag 2 Augustus 1:30nm


Bettie lyk vanoggend baie goed, nadat sy gistermiddag 'n harde tyd gehad het. Sy is opgeruimd en gesels lekker, en sy het sommer 'n streep besoekers gehad. Sy kry steeds aarvoeding maar stadigaan begin sy weer eet. Sy is gister “opgegradeer” na groen jellie, en sy sien uit daarna om vandag kapokaartappels te kan eet.
Haar grootste frustrasie is die toestand van haar hare: dit is meer as 'n week laas gewas, en dit is olierig en hang toutjies.
Sy het vandag “afgekry” van die dialise, maar more gaan hulle weer volstoom daarme voort, om plasmavervanging te doen. Dit is uitputtend. En dan is daar nog die “pyn-mechanic” wat haar kort-kort kom verrinneweer. Ek deur dit alles lag sy positief! Maar dit is die talle gebede wat haar deur dit alles dra!

Saterdag 01 Augustus 2015

Bettie se toestand - opgedateer 1 Augustus 1:30nm


Bettie is vanoggend opgeruimd en sy gesels lekker. Sy kry nou oor aarvoeding en sy eet dus nie. Maar sy het in elkgeval geen eetlus nie. Sy trek selfs haar neus op vir sjokolade!
Hulle doen nou ook dialise met 'n ander masjien. Volgens wat ek verstaan, is dit om die bloed teenliggaampies te verwyder. Dus word daar twee verskillende soorte dialise op haar gedoen.
Bettie stuur baie liefde en groete aan almal wat sy ken en almal wat in haar belangstel. Baie dankie vir almal wat ons oorval met liefde in hierdie moeilike tyd.

Vrydag 31 Julie 2015

Bettie se toestand - opgedateer 1 Augustus 8:00vm


Bettie se toestand - opgedateer 1 Augustus 8:00vm
Ek wil net eers baie, baie dankie sê vir talle e-posse, oproepe en boodskappies op my selfoon wat my en Bettie bemoedig in hierdie moeilike tyd van beproewing. Ons waardeer dit opreg.
Gisteraand tydens besoektyd het Bettie weer baie beter gelyk. Sy het lekker gesels en selfs weer met die susters geskerts.
Die fisioterapeut het haar gistermiddag 'n hewige pak slae gegee om die longe te probeer skoonkry. Daar is ook x-straalplate geneem van haar ingewande. Hulle het egter die x-straalmasjien na haar toe gebring in die waakeenheid en dit gedoen sonder dat sy geskuif is, so vertel sy my.
Ek dink dat dit te veel moeite sou wees om haar na die x-straalkamer te neem, want daar is talle pype en drade aan haar gekoppel, en daar is nie minder nie as 9 sakkies met allerhande soorte medikasie wat gelyktydig in haar are drup. En elke sakkie het sy eie masjien en monitor. Dit lyk erger as 'n Boing se stuurkajuit!
Bettie is positief en opgeruimd, maar ek kon sien dat sy baie moeg en swak is. Ek sal na vanoggend se besoek weer 'n opdatering gee.

Bettie se toestand - opgedateer 31 Julie 2.00nm

Bettie het 'n baie rowwe oggend gehad. Naar en baie moeg, en sy verduur baie ongemak. Sy sukkel ook met haar longe. Dit is seer en sy sukkel om asem te kry.
Sy het weer dialise gekry - hulle vervang 3 liter bloedplasma met elke dialise.
Die fisio was vanoggend daar om haar bene te oefen. Vanmiddag gaan sy met Bettie se longe werk om vog te verwyder.
Sy gaan ook vanmiddag in vir X-strale van haar dermkanaal om te verseker dat daar nie verstoppings voorkom nie.

Donderdag 30 Julie 2015

Mosbolletjie se Toestand


Bettie (dis nou my Mosbolletjie) is gediagnoseer met Guillain-Barré syndroom.
Sy het Saterdag 25 Julie skielik verlam geraak in haar onderlyf, en sy is opgeneem in die hospitaal. Daar is 'n MRI skandering op haar gedoen, wat gewys het dat daar inflammasie in die senuwees van haar rug is. Daarna is 'n lumbaal punktuur (lumber puncture) op haar gedoen wat getoon het dat daar proteïne in die werwelkolom vloeistof aanwesig is. Dit het bevestig dat dit inderdaad Guillain-Barré syndroom is.
Sy word nou behandel in die hoësorg eenheid in Alberlito Hospitaal. Die behandeling behels tans dialise om bloedplasmavervanging te doen. Later sal verdere behandeling ook gedoen word. Sy kry ook fisioterapie om die verlamde bene te oefen.
Hier onder is inligting wat ek van die Internet gekry het oor Guillain-Barré syndroom.
Bid asseblief vir Bettie.
Louis Nel
What is Guillain-Barré syndrome?
Guillain-Barré syndrome (GBS) is a disorder in which the body's immune system attacks part of the peripheral nervous system. The first symptoms of this disorder include varying degrees of weakness or tingling sensations in the legs. In many instances the symmetrical weakness and abnormal sensations spread to the arms and upper body. These symptoms can increase in intensity until certain muscles cannot be used at all and, when severe, the person is almost totally paralyzed. In these cases the disorder is life threatening - potentially interfering with breathing and, at times, with blood pressure or heart rate - and is considered a medical emergency. Such an individual is often put on a ventilator to assist with breathing and is watched closely for problems such as an abnormal heart beat, infections, blood clots, and high or low blood pressure. Most individuals, however, have good recovery from even the most severe cases of Guillain-Barré syndrome, although some continue to have a certain degree of weakness.
Guillain-Barré syndrome can affect anybody. It can strike at any age and both sexes are equally prone to the disorder. The syndrome is rare, however, afflicting only about one person in 100,000. Usually Guillain-Barré occurs a few days or weeks after the patient has had symptoms of a respiratory or gastrointestinal viral infection. Occasionally surgery will trigger the syndrome. In rare instances vaccinations may increase the risk of GBS.
After the first clinical manifestations of the disease, the symptoms can progress over the course of hours, days, or weeks. Most people reach the stage of greatest weakness within the first 2 weeks after symptoms appear, and by the third week of the illness 90 percent of all patients are at their weakest.
What causes Guillain-Barré syndrome?
No one yet knows why Guillain-Barré — which is not contagious — strikes some people and not others. Nor does anyone know exactly what sets the disease in motion.
What scientists do know is that the body's immune system begins to attack the body itself, causing what is known as an autoimmune disease. Usually the cells of the immune system attack only foreign material and invading organisms. In Guillain-Barré syndrome, however, the immune system starts to destroy the myelin sheath that surrounds the axons of many peripheral nerves, or even the axons themselves (axons are long, thin extensions of the nerve cells; they carry nerve signals). The myelin sheath surrounding the axon speeds up the transmission of nerve signals and allows the transmission of signals over long distances.
In diseases in which the peripheral nerves' myelin sheaths are injured or degraded, the nerves cannot transmit signals efficiently. That is why the muscles begin to lose their ability to respond to the brain's commands, commands that must be carried through the nerve network. The brain also receives fewer sensory signals from the rest of the body, resulting in an inability to feel textures, heat, pain, and other sensations. Alternately, the brain may receive inappropriate signals that result in tingling, "crawling-skin," or painful sensations. Because the signals to and from the arms and legs must travel the longest distances they are most vulnerable to interruption. Therefore, muscle weakness and tingling sensations usually first appear in the hands and feet and progress upwards.
When Guillain-Barré is preceded by a viral or bacterial infection, it is possible that the virus has changed the nature of cells in the nervous system so that the immune system treats them as foreign cells. It is also possible that the virus makes the immune system itself less discriminating about what cells it recognizes as its own, allowing some of the immune cells, such as certain kinds of lymphocytes and macrophages, to attack the myelin. Sensitized T lymphocytes cooperate with B lymphocytes to produce antibodies against components of the myelin sheath and may contribute to destruction of the myelin. In two forms of GBS, axons are attacked by antibodies against the bacteria Campylobacter jejuni, which react with proteins of the peripheral nerves.  Acute motor axonal neuropathy is particularly common in Chinese children.  Scientists are investigating these and other possibilities to find why the immune system goes awry in Guillain-Barré syndrome and other autoimmune diseases. The cause and course of Guillain-Barré syndrome is an active area of neurological investigation, incorporating the cooperative efforts of neurological scientists, immunologists, and virologists.
How is Guillain-Barré syndrome diagnosed?
Guillain-Barré is called a syndrome rather than a disease because it is not clear that a specific disease-causing agent is involved. A syndrome is a medical condition characterized by a collection of symptoms (what the patient feels) and signs (what a doctor can observe or measure). The signs and symptoms of the syndrome can be quite varied, so doctors may, on rare occasions, find it difficult to diagnose Guillain-Barré in its earliest stages.
Several disorders have symptoms similar to those found in Guillain-Barré, so doctors examine and question patients carefully before making a diagnosis. Collectively, the signs and symptoms form a certain pattern that helps doctors differentiate Guillain-Barré from other disorders. For example, physicians will note whether the symptoms appear on both sides of the body (most common in Guillain-Barré) and the quickness with which the symptoms appear (in other disorders, muscle weakness may progress over months rather than days or weeks). In Guillain-Barré, reflexes such as knee jerks are usually lost. Because the signals traveling along the nerve are slower, a nerve conduction velocity (NCV) test can give a doctor clues to aid the diagnosis. In Guillain-Barré patients, the cerebrospinal fluid that bathes the spinal cord and brain contains more protein than usual. Therefore a physician may decide to perform a spinal tap, a procedure in which a needle is inserted into the patient's lower back and a small amount of cerebrospinal fluid from the spinal column is withdrawn for study.
How is Guillain-Barré treated?
There is no known cure for Guillain-Barré syndrome. However, there are therapies that lessen the severity of the illness and accelerate the recovery in most patients. There are also a number of ways to treat the complications of the disease.
Currently, plasma exchange (also called plasmapheresis) and high-dose immunoglobulin therapy are used. Both of them are equally effective, but immunoglobulin is easier to administer. Plasma exchange is a method by which whole blood is removed from the body and processed so that the red and white blood cells are separated from the plasma, or liquid portion of the blood. The blood cells are then returned to the patient without the plasma, which the body quickly replaces. Scientists still don't know exactly why plasma exchange works, but the technique seems to reduce the severity and duration of the Guillain-Barré episode. This may be because plasmapheresis can remove antibodies and other immune cell-derived factors that could contribute to nerve damage.
In high-dose immunoglobulin therapy, doctors give intravenous injections of the proteins that, in small quantities, the immune system uses naturally to attack invading organisms. Investigators have found that giving high doses of these immunoglobulins, derived from a pool of thousands of normal donors, to Guillain-Barré patients can lessen the immune attack on the nervous system. Investigators don't know why or how this works, although several hypotheses have been proposed.
The use of steroid hormones has also been tried as a way to reduce the severity of Guillain-Barré, but controlled clinical trials have demonstrated that this treatment not only is not effective but may even have a deleterious effect on the disease.
The most critical part of the treatment for this syndrome consists of keeping the patient's body functioning during recovery of the nervous system. This can sometimes require placing the patient on mechanical ventilatory assistance, a heart monitor, or other machines that assist body function. The need for this sophisticated machinery is one reason why Guillain-Barré syndrome patients are usually treated in hospitals, often in an intensive care ward. In the hospital, doctors can also look for and treat the many problems that can afflict any paralyzed patient - complications such as pneumonia or bed sores.
Often, even before recovery begins, caregivers may be instructed to manually move the patient's limbs to help keep the muscles flexible and strong and to prevent venous sludging (the buildup of red blood cells in veins, which could lead to reduced blood flow) in the limbs which could result in deep vein thrombosis.  Later, as the patient begins to recover limb control, physical therapy begins. Carefully planned clinical trials of new and experimental therapies are the key to improving the treatment of patients with Guillain-Barré syndrome. Such clinical trials begin with the research of basic and clinical scientists who, working with clinicians, identify new approaches to treating patients with the disease.
What is the long-term outlook for those with Guillain-Barré syndrome?
Guillain-Barré syndrome can be a devastating disorder because of its sudden and unexpected onset. In addition, recovery is not necessarily quick. As noted above, patients usually reach the point of greatest weakness or paralysis days or weeks after the first symptoms occur. Symptoms then stabilize at this level for a period of days, weeks, or, sometimes, months. The recovery period may be as little as a few weeks or as long as a few years. About 30 percent of those with Guillain-Barré still have a residual weakness after 3 years. About 3 percent may suffer a relapse of muscle weakness and tingling sensations many years after the initial attack.
Guillain-Barré syndrome patients face not only physical difficulties, but emotionally painful periods as well. It is often extremely difficult for patients to adjust to sudden paralysis and dependence on others for help with routine daily activities. Patients sometimes need psychological counseling to help them adapt.
What research is being done?
Scientists are concentrating on finding new treatments and refining existing ones. Scientists are also looking at the workings of the immune system to find which cells are responsible for beginning and carrying out the attack on the nervous system. The fact that so many cases of Guillain-Barré begin after a viral or bacterial infection suggests that certain characteristics of some viruses and bacteria may activate the immune system inappropriately. Investigators are searching for those characteristics. Certain proteins or peptides in viruses and bacteria may be the same as those found in myelin, and the generation of antibodies to neutralize the invading viruses or bacteria could trigger the attack on the myelin sheath. As noted previously, neurological scientists, immunologists, virologists, and pharmacologists are all working collaboratively to learn how to prevent this disorder and to make better therapies available when it strikes.