Gisteraand
was my Mosbolletjie nie baie lekker nie. Die behandeling het haar
uitgeput, en sy het baie ongemak verduur. Die bloedplasmavervanging
is elke keer uitmergelend. Boonop lê sy al vir twee weke in een
posisie. Sy kan nie eers 'n bietjie op haar sy draai nie. Daardie rug
moet nou al vodde wees!
Maar
sy is steeds positief. Een van haar talle besoekers merk gister op:
“Sy is so mooi gegrimeer, met kersierooi lippies, sodat sy mooi sal
lyk vir haar besoekers.” Inderdaad is dit opvallend dat deur die
bank almal wat in die waakeenheid lê, vaal lyk. As jy so afstap
verby die beddens na Bettie se “krismisboom” toe, dan kyk jy vas
teen 'n muur van strak, bekommerde, stroewe, bleek gesigte. En op die
onderpunt 'n sprankelende blommetjie met 'n kersielaggie. Terloops,
die lipstiek kom uit 'n Rooi Rose wat iemand vir haar gegee het!
En
wanneer ek by die saal instap, helder haar gesiggie so 'n ekstra op.
En dit sê dat sy lief is vir my! En die beklemming om my hart
verdwyn sommer!
Maar
nou moet ek eers 'n woordjie sê oor die personeel: Wanneer ek by die
voordeur van Alberlito Hospitaal instap, keer die ontvangsdames my
eers voor om uit te vra oor Bettie. Nie alleen loop hulle oor van
vriendelikheid nie, maar hulle bemoedig my.
En
wanneer ek die waakeenheid met al sy klokkies en fluitjies en alarms
en biepers binnestap, verdwyn die aaklige geluide, want ek word
begroet met 'n hartlike warmte van vriendelike verpleegsusters wat
wys dat hulle waarlik omgee, nie alleen vir die pasiënte nie, maar
ook die besoekers. Elkeen van die dosyne susters groet my vriendelik
asof ek al 'n ou vriend is.
My
Mosbolletjie kon nie in 'n beter plek gewees het nie!
Geen opmerkings nie:
Plaas 'n opmerking