As
jy by Bettie se hospitaalbed kom, sien jy 'n borrelende bondeltjie
vreugde soos 'n sprankelende blom uitstaan tussen al die masjiene en
pype en drade en sakkies wat goeters in haar are indrup. Agter haar,
rye en rye monitors wat biep-biep en tjiep-tjiep maak, en elke
kort-kort gaan daar die een of ander alarm af.
Ek
kyk na haar arms – die blou kolle bedek amper die helfte van haar
arms, en haar vingerpunte is vol swart kolletjies waar hulle haar
elke uur prik om die bloed te toets. Op verskeie plekke op haar hande
en lyf sit die bloedkolle waar die naalde in haar ingedruk is om die
medikasie toe te dien. In elke lies is daar pype waar hulle dialise
en bloedplasmavervanging doen.
Nogtans
is sy opgeruimd en positief, en al verduur sy baie ongemak, kla sy
nie. Skerts die hele tyd met die dokters en verpleegpersoneel wat
soos bye om haar zoem. En elke besoeker wat daar kom word beloon met
'n glimlag wat dreig om reg rondom te gaan.
Maar
ek is verward. Gisteraand het een van die spesialisdokters 'n lang
gesprek met ons kom aanknoop om te verduidelik. Hy vertel dat sy deur
'n baie rowwe tyd is: haar niere het “opgepak”, maar nou
funksioneer hulle bevredigend, alhoewel daar skade is. Sy het op 'n
stadium ernstige septisema gehad, en hulle moes spook om dit onder
beheer te kry. Dit kom ook uit in die gesprek dat die dokters nog
gladnie seker is oor die diagnose nie. Hy is oortuig dat die wel
Guillain-Barré syndroom is, maar van die ander dokters dink weer nie
so nie.
Vieruur
vanoggend, toe die reuse vragmotors gelaai met sand teen die berg
verby ons huis opstoom, lê ek en worstel met die Here. “Ek
verstaan gladnie Here! Alles is so deurmekaar!” Maar die Here vra
nie van my om te verstaan nie, maar net om te berus, te hoop en te
vertrou. En om in volle afhanklikheid na Hom op te kyk.
Geen opmerkings nie:
Plaas 'n opmerking