Katkisante

Trane loop oor my wange van pure aandoening as ek die lang ry jongmense voor die kansel aanskou. Hulle is baie spesiaal! Hierdie groepie kom staan voor die gemeente en voor God om in die openbaar te kom sê dat hulle in Jesus glo as hulle Verlosser. Sonder uitsondering is hierdie groepie stralend, en ek is oortuig daarvan dat elkeen van hulle opreg bedoel wat hulle bely.

Instinktief gaan my gedagtes terug na vyftig jaar gelede, toe ek óók daar gestaan het. Hoe anders was dit nie toé nie! Ek het bibberend van angs daar gestaan, maar tóg was ek bly dat die nagmerrie uiteindelik verby was. Nagmerrie inderdaad! Onthou jy nog daardie grys katkisasiehandboek van Gerdener? Ons moes hom letterlik uit die kop ken. En dit was veral die Kort Begrip agterin wat jy woord-vir-woord moes memoriseer.

Vraag 1: hoeveel dinge is daar vir jou nodig om te weet, om wel getroos, salig te lewe en te sterwe?

Antwoord: Drie dinge. Ten eerste: Hoe groot my sonde en ellende is. Ten tweede: Hoe sal ek van my sondes en ellende verlos word. Ten derde: Hoe ek God vir so 'n verlossing dankbaar sal wees.

Vraag 45: Hoe is dit te verstaan dat jy alleen deur die geloof geregverdig is?

Antwoord: Só, dat alleen die volkome genoegdoening en geregtigheid (a) van Christus my deur God toegereken word, waardeur my sondes my vergewe en ek 'n erfgenaam van die ewige lewe word (b), en dat dit nie anders as deur die geloof kan aanneem nie.

Verstaan jy hierdie vrae? Dink jy dat 'n sestienjarige dit sal verstaan? Ek het baie beslis nie! En ek kan nie onthou dat iemand dit ooit in eenvoudige taal vir my verduidelik het nie. Ek het maar net hierdie moeilike vrae uit my kop moes leer, sodat die paneel nors Ouderlinge wat ons getoets het kon sien dat ek my leerwerk goed gedoen het, en dat ek daarom kwalifiseer as lidmaat.

Ja, dit was eers 'n volle tien jaar later voordat ek vir die eerste keer begin verstaan het waaroor dit éintlik gaan, en voordat ek 'n ontmoeting met Jesus gehad het.

Maar hierdie groepie jongmense is anders. Ek lees die opgewondenheid op hulle gesigte. Toe ek voor die tyd met van hulle gesels, hoor ek daardie opregte geloof in 'n Verlosser met Wie hulle 'n intieme verhouding het. Op ons uitreik na Mosambiek 'n maand gelede, het ek gesien hoe van hulle alreeds daardie geloof prakties uitleef met hart en siel.

Is die kerk besig om ten gronde te gaan, soos sommige mense wil beweer? Met sulke jongmense wat nou in die kerk opstaan, sien ek die toekoms van die kerk van krag tot krag gaan! Daar is hoop! Daar is ware lewende hoop!

Dankie vir Ds. Alwyn en Prop. Pierre Burger en Dawie en al die ander toegewyde jeugbedieners in ons gemeente wat daardie wonderlike grondslag lê in ons gemeente se jongmense! En dankie Ds. Alwyn, dat jy hierdie dag so aangrypend en baie spesiaal beplan het vir hierdie groepie katkisante, 'n dag wat hulle (en die gemeente!) nooit sal vergeet nie.

Soeter as Heuning

Lees ek vanoggend Psalm 19 van die hemel wat getuig van God se grootheid en almag. En dit is alles baie mooi, en my siel juig saam met daardie skrywer van ouds. Ek loof die Here vir alles wat Hy is en wat Hy gedoen het.

En toe lees ek vers 10: “Die bepalings van die Here is reg: elkeen van hulle is regverdig. Hulle is kosbaarder as goud, selfs as baie goud, soeter as heuning, as druppels uit 'n heuningkoek.”

Is dit nou nie mooi nie? Dit is 'n inspirasie wat genoeg is vir die hele dag, om my te dra deur ál die dag se beproewinge.

En toe kom sit een van die duiwel se trawante op my skouer en hy fluister saggies in my oor: “Werklik?”

“Wat bedoel jy?” vra ek vererg.

“Aag, daardie stukkie is sommer pure heuningkwas. Wees nou maar eerlik, alles is nie so maanskyn en rose soos wat die soetsappige gedig wil voorgee nie.”

“Nee, jy is verkeerd!” Nou is ek sommer dadelik omge-êllie!

“Kom ek gee 'n voorbeeld: wat van al die onreg wat in die wêreld aangaan? Waar is jou God wanneer duisende mense onskuldig sterf?”

“Dit is die werk van ongelowiges!” Kyk, ek wéét mos darem hoe om die kêrel te antwoord, “Dit is jóú volgelinge wat al die ellende veroorsaak!” sê ek vir hom.

“Dankie vir die kompliment,” lag hy, “maar dis nie húlle waarvan ek praat nie, dis al die rampe en peste en epidemies wat die wêreld tref, en dan gaan daar dikwels onskuldige mense, selfs gelowiges en kinders dood. Waar is jou God se liefde dan nóú?”

Vir 'n oomblik is ek totaal uit die veld geslaan. Hoe antwoord jy só 'n arrogante vent? En ek hoor hoe hy bulder van die lag terwyl hy wegvlieg en my met hierdie tameletjie los.

“Here,” bid ek wanhopig, “ek verstaan nie. Sal ek óóit U weë verstaan? Daar is soveel mense wat loop en worstel met hierdie vraag.”

En dan kom die antwoord na my soos in 'n sagte, kabbelende waterstroompie: “Wie en wat is jy?”

“Ek is Louis, 'n doodgewone mens van vleis en bloed, en vol allerhande skete. Ek het jig en rumatiek wat my pynig, en dan is daar nog boonop.......”

“Nee, wie is jy wérklik?”

En dan skemer dit tot my deur: Hierdie “Ek” waarna ek verwys is eintlik maar net 'n tydelike dop waarin die ware “Ek” op die oomblik bly. My verganklike liggaam is die werktuig wat die Here my gegee het om te gebruik tot Sy eer solank as wat ek die aarde bewandel. Die ware Ekke is my gees wat hierdie liggaam tydelik bewoon.

En natuurlik is hy onsterflik en kan hy nie fisies gepynig word nie, selfs nie eers deur die ergste marteling nie. Nou maak dit sin waarom die martelare in Nero se tyd kon lofliedere sing terwyl die leeus hulle opvreet.

As jy op 'n ander manier daarna kyk, dan is die dood eintlik die aksie waar jy verlos word van die beklemmende dop waarin jy noodgedwonge hier op aarde moet bly.

Die vraag is: Is dit dan so wreed as mense verlos word van hulle verganklike ou liggame om vry en ongebonde te kan wees sonder enige pyn en swaarkry en ellende? En dan boonop in die heerlikheid van God se teenwoordigheid te kan lewe?

Nee, ek dink nie so nie! Ek dink dit is suiwer liefde en genade!

“Die bepalings van die Here .... is kosbaarder as goud, ..... soeter as heuning”

Djabula Uitreik

Vrydagaand, 3 Oktober 2014.

Saam met Sarie en Dina begin die sendinguitreik na Djabula vir my met 'n kampvuurtjie en 'n vleisie op die kole by ons huisie op Cranbrook. Daarna volg 'n lekker saamsing met die kitaar om die tyd om te kry tot twaalfuur die nag. Dan is dit in die pad val na Shakaskraal waarvandaan die groep van 34 eenuur die oggend sal vertrek - 'n vloot van vyf voertuie en reuse sleepwaens gelaai met tonne kos en klere en al ons kamptoerusting.

Maar daar is 'n probleempie, want die een bakkie se bedrading wil nie met sy sleepwa gesels nie. Tot tweeuur die oggend word daar gespook en gespartel om die fout reg te stel, en dan val ons uiteindelik in die laaaaang pad na Djabula.

Ek kry 'n plekkie in die kombi saam met die spul jongmense, niemand anders van die ouer mense wil daar ry nie, want die jongklomp se musiek is glo te hard. En arme Louis word genomineer om die musiek te trotseer. En so begin 'n luide rit na Djabula vir my letterlik op 'n hoë noot.

Die rit is pynlik stadig want die sleepwaens is swaar en die mense sit ingeryg soos sardientjies in die voertuie. En hulle het toe nie oordryf oor die musiek nie - dit was harder as hard. Eintlik oorverdowend. Vir die eerste keer beleef ek hoe dit moet voel om in een van hierdie têksies te ry waar jy die doef-doef 'n kilometer ver hoor aankom. Van slaap is daar geen sprake nie, en uur na pynvol-stadige uur sleep verby.

Uiteindelik is ons deur die grenspos in Swaziland, en stop ons vir 'n laat ontbyt. En daar begin my probleme: my voete voel baie seer. By die volgende grenspos, na Mosambiek, vind ek uit waarom my voete so seer is. Hulle is opgeswel soos balonne van die lank sit in een posisie. Die volgende paar uur deur Mosambiek is nie die aangenaamste rit wat ek al onderneem het nie, nie alleen oor my pynlike voete nie, maar dit word vererger deur nagmerrie paaie. Die voertuie skud dat jou tande opmekaar klap. En die stofwolke is verstikkend. Baie ouens dra maskers om die stof uit hulle longe te hou.

Uiteindelik bereik ons die afdraaipaadjie na Djabula. Maar nie sonder 'n probleem nie - die kombi se knormoer of iets knor en weeklaag! Van die stamperige pad het hy skoon uit sy boute uitgeskud. Alles word uitgepak en die werktuigkundige, Big Vee spring aan die werk. 'n Halfuur later pak ons die laaste dertig kilometer sagte sandpad aan na ons bestemming, dertig nagmerrie kilometers.

En dan uiteindelik, 'n volle veertien pynlike ure na ons vertrek is daar Djabula!

'n Enkele langwerpige geboutjie wat dateer uit die tydperk lank voor die oorlog, is ons hoofkantoor. Daarin is twee primitiewe badkamers sonder lopende water, verder is dit 'n vertrek wat as kombuis en stoorkamer dien. Langsaan is die bouval van iets wat eens op 'n tyd 'n buitegebou kon wees. Hierin is die put wat al die water voorsien - dit word met 'n emmer geskep diep uit sy ingewande. Daar is ook 'n kookskerm ingerig waar badwater gekook word vir die span. 'n Groep vroue van die Djabula gemeente kamp hier uit op hulle slaapmatjies rondom 'n vuur. Hulle taak is om die kamp te versorg.

Ons slaan tente op, en skaars begin die skemer daal, of die heerlike geure van kerrie begroet ons uit die kombuis, waar die kookspan bontstaan om vir 34 mense 'n aandete saam te slaan. In die weste sak die son agter 'n groot heldergroen boom in, bloedrooi en vurig. Die aand is mooi.

Die aandprogram is eenvoudig: videos word vertoon vir die kinders. Dit is skaars verby, of ek slaap soos 'n klip.

Ek word wreed uit my soete drome geruk as 'n haan dringend begin kraai reg langs my tent. Dit kan tog nie alreeds oggend wees nie?!! Dis tweeuur in die more! Ken die ding nie sy tyd nie?

Sondag

Die oggend breek aan met 'n lied in die hart. Ek word begroet met 'n rustige bedrywigheid. Stoom borrel uit die potte in die kookskerm. Eenkant sit 'n groepie vroue om 'n vuurtjie. Twee makoue kom verby gewaggel. 'n Hen met 'n halfdosyn piepklein kuikentjies kloek-kloek al skroppende in die sand. O, het ek vergeet om te sê? Dis sandwêreld hierdie. Nie 'n klip van 'n dag oud in sig nie, net sand, sand, sand en nogmaals fyn, sagte sand wat oral inkruip!

Na ontbyt vat ons die pad kerk toe. Ons gaan te voet. Op 'n lang streep tou ons in die sandpad af, die uitreikspan en al die vroue wat hier werk. Later draai ons af en kronkel deur die bos op 'n klein voetpaadjie van los sand. Dit begin warm word.

Uiteindelik, na 'n halfuur se stap, doem die kerkgebou voor ons op. Daar staan 'n halfklaar gebou wat eendag 'n mooi kerk sal wees. Maar die gebou waar ons nou gaan kerkhou is 'n sink afdak met mure van stokke. Die kerkbanke is rowwe houtstompies waarop jy jou baie versigtig moet balanseer.

Van oral uit die bos stroom mense vir die hoogtepunt van die week - sommige moet tot tien kilometer stap om daar te kom. Die Djabula stamkaptein daag ook op, geklee in sy khaki uniform.

Saam met ons is 'n predikant van die Baptiste kerk in Amerika. Michael John is 'n leraar in die Market Street kerk in Boston, Massachusetts. Lou Regan, sy ouderling vergesel hom, en so ook Pastoor Mandla van Swaziland en Rev. Jacob Moses van Bethany Baptiste gemeente in Tongaat.

Die span se sanggroep begin om die lofprysing te lei, en almal sing lustig saam. Weldra vul hemelse sang die bosse van Djabula. In tipies Afrika styl gaan dit hand aan hand met vrolike dans en handeklap, en 'n luide Amen! aan die einde van elke liedjie.

Eers is daar 'n boodskap aan die kinders. 'n Paar jongmense illustreer die verhaal van die barmhartige Samaritaan.

Dan kom Rev. Michael John aan die beurt. Meesterlik verduidelik hy met behulp van 'n groepie jongmense wat illustreer, die baie moeilike konsep van God Drie-Enig.

Die son bak genadeloos op die sinkdak wat amper aan jou kop raak. Maar kerk is, na 'n paar uur en nog 'n paar entoesiastiese liedere verby, en die lang tou kronkel deur die bosse terug na ons kamp.

Sondagmiddag is dit siekeboeg tyd, en in hulle hordes daag mense op met al hulle skete en kwale, en die mediese span moet net bontstaan om almal te behandel.

Sondagaand se lofprysing word met musiekvideos gedoen, en 'n groot skare mense sing al dansende lustig saam. Die aandboodskap volg, en 'n groot groep mense gee hulle harte aan die Here. Dit was 'n uiters suksesvolle dag!

Die haan het so half-en-half die boodskap gekry, en hy kraai darem nie weer tweeuur nie. Maar dit was nog bitter vroeg toe sy kraaie deur die kamp weerklink. Sy lewe hang aan 'n dun lyntjie! Sommige manne noem die woord "kerriepot" terwyl hulle in sy rigting beduie.

Maandag

Oggendstond het goud in die mond, en kort na vyf begin die manne (en vroue) hulleself uit die vere skud. Vandag wag daar 'n lang, harde dag op ons. Almal is baie opgewonde, want ons gaan 'n nuwe onbereikte area verken.

Na 'n inspirerende oggendoordenking, gelei deur Sarie, val ons in die sandpad na Inhamane. Daar is 'n skool wat deur die regering van Swede geskenk is. Met ons aankoms is daar alreeds 'n noodgeval wat op ons wag. Na 'n bakleiery die vorige aand, is 'n jong seuntjie beseer. Een van die bakleiers het probeer om sy tone af te kap! Die mediese span moet inspring om te red wat daar te redde is!

Intussen het 'n groepie jongmense begin om vir die kinders in die skool 'n Bybelles te gee. Dit word opgevolg met prente inkleur en speletjies. Die kinders is baie opgewonde.

Later ry ons 'n ent verder na waar ons alreeds 'n groot groep mense aantref wat op ons wag. Ek moet hoor dat hierdie mense nog nooit kerk gehad het in hulle gebied nie. En hulle is opgewonde om te hoor wat op hulle wag. Weereens word daar begin met 'n entoesiastiese lofprysing, gevolg deur 'n vurige preek deur Djabula se Evangelis, Pastoor Mike Dlamini, 'n ware steunpilaar. Daar word 'n beroep gedoen op mense om hulle harte aan Jesus te gee. Maar die mense is bang vir die vreemdelinge. Uiteindelik skraap twee vroue al hulle moed bymekaar en tree na vore. Nog 'n paartjies volg, en uiteindelik staan daar nie minder nie as drie en dertig manne, vroue en jong kinders wat 'n oorgawe aan Jesus maak. Ek is in ekstase! Hier staan 'n splinternuwe kerk!

More sal begin word met opvolgwerk. Vir 'n begin moet almal Bybels kry.

Intussen borrel en kook dit in die "kombuis" onder 'n boom. Reuse potte pap en shiba word vir al die kerkgangers voorberei. Wanneer die tou inval om kos te kry, staan daar sowat 250 kinders alleen. Ek sluk hard aan die knop in my keel.

My voete is bitter seer en soos balonne opgeswel, maar in my hart jubel en juig dit!

Maar dan is dit weer in die pad val terug na Djabula. Vanaand is my beurt om die "crusade" te lei. Wat sê ek vir die mense?

Dinsdag

Die oggend begin met 'n oordenking en lofprysing. Gisteraand se "crusade" het goed afgeloop. Die boodskap was die gelykenis van die saaier. Ons durf nie ophou saai nie, al lyk dinge ook hoe hopeloos.

Die algemene gevoel is dat die Bose gladnie gelukkig is met ons welslae nie. Twee priesters van die Twaalf Apostels het gister se diens bygewoon, en die mense was gevul met vrees oor wat hulle sou oorkom as hulle vir Jesus ja sê. Gedurende die oordenking word daar dringend gebid vir God se beskerming en ingryping in die situasie.

Dan begin ons kospakkies opmaak. Groot sakke meelblom, mieliegruis en droë bone word in klein sakkies verpak. Daar word 70 kospakkies opgemaak met kerse, sousboontjies, meel, knorrox en nog baie meer in. Dit sal later die dag uitgedeel word.

Teen die tyd dat ons moet vertrek, is dit so warm dat die kraaie gaap, dit wil sê as hier kraaie sou wees. Ek dink hulle het almal gevlug vir die hitte! Op die ruwe sandpad na Inhamane word ons pynlik uitmekaargeskud. Wat wag daar op ons? Het gister se boodskap inslag gevind?

Ons ry tot by die groot boom van Inhamane, maar tot ons groot teleurstelling is daar nie 'n siel in sig nie. Ons wag. 'n Uur gaan verby. Die duistere teenwoordigheid wan die bose is aanvoelbaar - oral in die bome is daar skedels en stukke vel van diere wat die geeste moet gelukkig hou. Die neerdrukkende hitte raak ondraaglik. Dan hoor ek geluide agter my. As ek omkyk sit daar 'n tiental vroue wat wag vir wat ookal gaan gebeur. Stadigaan groei die groepie. Mans en kinders kom ook by, totdat daar 'n uur later 'n horde mense in groot afwagting sit.

Wanneer daar 'n paar honderd mense bymekaar is, roep Pastoor Mike almal tot orde. Na lewendige lofprysing laat hy hulle sit en lewer hy 'n vurige preek. Die priesters van die Twaalf Apostels sit ook norsgesig daar om te hoor wat in hulle gebied aangaan. Die mense is baie bang oor wat daardie streng manne aan hulle gaan doen, maar ten spyte daarvan gee nog dertien vroue hulle lewe aan die Here.

Een van die vroue met die mooi naam Maria, is besete met demone. Pastoor Gerald bid vir haar en sy word bevry, terwyl ons almal 'n muur van gebed rondom haar vorm. Trane loop vryelik oor my wange - dit is 'n baie emosionele oomblik.

Later word die groot sleepwa uitgepak. 'n Berg klere kom te voorskyn. In lang rye staan die mense opgewonde en kyk terwyl elkeen, van speenoud tot stokoud iets kry.

En dan was daar "Pastoor" Tyran. Al die kinders word bymekaargebring, en na 'n lewendige lofprysing, neem die elfjarige Tyran stelling in. Al die kinders hang aan die lippe van hierdie seuntjie terwyl hy 'n Bybelstorie vertel. So goed kwyt hy hom van sy taak dat hy net daar en dan herdoop word na Pastoor Tyran. Ja, selfs 'n kind kan getuig van Jesus!

Die son sak, en teen hierdie tyd het die skare aangegroei tot 'n malende massa. Ons beleef 'n verruklike sonsondergang terwyl dit by die reuse kospotte borrel en kook. Die kragopwekker word aangeskakel, en onder uitroepe van verbasing en verwondering word die ligte aangeskakel. So wat het hierdie mense nog nooit beleef nie! Maar wanneer die videoprojektor sy beeld op die skerm gooi, ken hulle opgewondenheid geen perke nie! Daar word musiekvideos gespeel met liedere in hulle eie taal deur 'n baie gewilde sanger. Hulle dans en sing lustig saam.

Intussen is die kos gereed, en in rye wat strek van hier tot in die Kaap staan mense en wag vir 'n geurige gereg van pap en bokvleisbredie.

Die aand sluit af met nog 'n vurige preek deur Pastoor Mike, en 'n verdere vyf manne wat hulle lewe vir die Here gee. Dus nou al 'n totaal van 51 mense wat in Inhamane tot bekering gekom het. Ons is in ekstase! Die Bose het 'n groot nederlaag gely!

Doodmoeg ry ons laatnag al skuddende die paadjie terug na Djabula. Dit was 'n uitmergelende dag. Uitgeput werp ek myself neer op my kooi nadat 'n dik laag stof eers in die primitiewe badkamer afgewas is. Vannag gaan ek lekker slaap!

Maar ek het nie tred gehou met die haan nie! 'n Klompie kinders maak vir hulle 'n vuurtjie iewers agter my tent, en hulle kuier redelik luidrugtig tot na middernag. Deur dit kan ek nog geslaap kry. Maar dan besluit die haan dat hy vir 'n middernagtelike wandeling wil gaan. Die kinders sien hom, en operasie jag-die-haan begin. Al gillende en laggende word die verskrikte dierasie tussen die tente deurgejaag, totdat iemand hom uiteindelik vang. Die haan skree blou moord, en my soete slaap is wreed daarmee heen!

Maar die haan het dit wonderbaarlik oorleef, en so kort na drie is hy alweer flink op sy pos en kraai uit volle bors dat dit weergalm tussen ons tente. As ek hom in die hande kry..........!

Woensdag

Woensdagoggend breek baie traag aan - die klomp is nie baie lus vir opstaan nie.

Na Amy se inspirerende oordenking begin ons gereed maak vir een van die groot hoogtepunte van die uitreik. Oor die afgelope tydperk war daar 'n klompie nuwe bekeerlinge in die Djabula gemeente, en die tyd het aangebreek dat hulle gedoop word. 'n Opblaas swembad word opgeslaan in die bouval waar die put is, en emmer-vir-emmer word dit volgemaak. Die put is diep, en dit is harde werk om die water op te hys, dus neem dit 'n paar uur om die swembad vol te maak.

Uiteindelik is alles gereed, en Pastoor Gerald lei die doopdiens. Breedvoerig verduidelik hy die betekenis van alles sodat elke dopeling baie duidelik verstaan waarvoor hy en sy hulle voor inlaat. Geloof in Jesus is van kardinale belang, want daarsonder mag 'n volwasse mens nie gedoop word nie. Daar moet 'n lewende verhouding met Jesus wees, maar dit beteken ook dat die persoon 'n toegewyde lewe leef tot eer van God.

Dan breek die groot oomblik aan en die dopelinge word aangetree. Daar heers 'n groot gees van afwagting en almal kom vorm 'n kring rondom die dopelinge. Ignes besluit dat die beste plek om foto's te neem, bo-op die murasie is. Soos 'n wafferse bobbejaan klouter hy op en maak homself gemaklik op die muur, hoog bo die doopbad. Pierre word aangestel om te help om die dopelinge se kop onder die water te druk. Hy is 'n Proponent in die NG Kerk, en die kerk se siening van die doop verskil van dié van die Baptiste. Ek wonder hoe hy eendag aan sy gemeente gaan verduidelik dat hy deel was van 'n Baptiste doop plegtigheid!

Die emosies loop hoog as die vyftien dopelinge een-vir-een in die doopbad klim en onderdompel word. Vir 'n jong gemeente uit die heidendom is hierdie 'n groot oomblik, en weereens kan ek nie my emosies beteuel nie.

Na die doop word nagmaal bedien aan al die dopelinge. Ek lees groot opgewondenheid op die gesigte. Die kerk in Djabula groei met rasse skrede ten spyte van die aanslae van die bose.

Die uitreik loop nou einde se kant toe. Die mediese span behandel vir oulaas 'n lang tou siekes, en dan kom die groot oppak. Maar eers word daar drie bokke geslag wat vir die mense van Djabula gaargemaak word. 'n Bietjie van die vleis word vir die span uitgehou, en aandete is bokbredie. Heerlik! Kort na middernag vertrek ons terug na Suid-Afrika, weereens 'n uitmergelende rit wat dertien uur duur. Almal is doodmoeg, en daar word met 'n groot verlange uitgesien na 'n behoorlike warm bad en 'n sagte bed.

Ek dink skielik weer aan die mense van Djabula en die omgewing. Die nood is bitter groot, geestelik sowel as die stoflike. Pastoor Mike sal dringend 'n voertuig moet kry, want skielik het sy gemeente verdubbel oor 'n baie groot area. Te voet, of selfs per trapfiets kan hy dit nie behartig nie. Dalk is daar iemand wat vir daardie toegewyde Godsman 'n motorfiets of bromponie wil gee. En dalk is daar 'n groep mense wat daar wil gaan werk vir 'n week - dalk 'n kerkgeboutjie iewers oprig en evangelisasiewerk doen. Die mense van Djabula en veral ook Pastoor Mike het baie gebed nodig!

Die klein, arm gemeentetjie in Shakaskraal reik drie keer per jaar uit na Djabula. Dalk wil jy hulle steun in hierdie reuse werk wat hulle met soveel blymoedigheid doen.

Swart Land

Dis vandag hier so warm dat die kraaie gaap. Dis tyd vir middagete, en ek slaan vir my 'n toebroodjie aanmekaar en gaan sit dit behaaglik en eet onder die koel skaduwee van 'n mangoboom.

Voor my ontvou 'n prentjie – dalk nie die mooiste prentjie wat ek al gesien het nie. Vroegoggend is die suikerland teen die oorkantste berg afgebrand. Nou lê daar 'n reuse stuk swartgebrande aarde waar die suikerriet gister nog soos golwe op die see gewuif het in die wind.

Dit was alreeds warm toe die brand begin het, en die wind het gewaai, gevolglik het 'n stuk woud ook begin brand. Dis 'n deurmekaar bos van inheemse bome, bloekombome en digte indringerplante, hoofsaaklik terpentynbos. En nou staan die bos steeds gehul in 'n rookwolk en snikhete vlamme.

Maar dit is nie die brand en die swart suikerland wat my aandag trek nie. Dit is 'n klomp rietkappers! Die vlamme het vanoggend nog nie eers behoorlik bedaar nie, toe spring die klomp alreeds met hulle kapmesse in en begin die riet te kap. Elkeen het 'n afgebakende lap riet wat hy moet kap. En dit is nie net manne nie, maar vroue ook, wat hierdie genadelose arbeid moet verrig.

Waar ek hier onder die boom sit, stroom die sweet my af. En die werkers daar op die berg kap en kap en kap onverpoosd voort onder die skroeiende strale van die son. Nêrens is daar 'n sweempie van 'n skadu'tjie nie, net die versengende hitte. En boonop kry hulle nog kort-kort 'n dosis van die verstikkende rook waar die brand steeds voortwoed in die woud reg langs die suikerland.

Ek kry nuwe respek vir hierdie span rietkappers. Teen 2-uur die middag is daar alreeds 'n paar hektaar riet afgekap. Bondels riet lê in lang rye teen die berghang op. En steeds kap en kap en kap hulle voort.

Skielik kom daar 'n groot dankbaarheid oor my, dat ek 'n ligte werkie het in die gemak van my huis. Wat 'n heerlike voorreg. Wat het ek gedoen om dit te verdien?

Genade! Genade alleen.........

Mosambiek Uitreik

Groot opgewondenheid het gisteraand geheers in die klein kerkie in Shakaskraal. Die span wat saamgaan op die Mosambiek uitreik het vir die eerste keer bymekaar gekom.

Die uitreik is van 3 tot 9 Oktober, en ons gaan na 'n feitlik onbekende plekkie met die naam Jabula. Dit is iewers tussen niks en nêrens in die suide van Mosombiek, en daar is feitlik géén fasiliteite nie. Water word getrek uit 'n put, en nét dáár eindig alle luukshede.

Ons span gaan onder leiding van Rev. Gerald Chetty van die Shakaskraal Community Church om 'n verskil te maak in die lewens van 'n gemeenskap waarvan die wêreld vergeet het. Daar gaan, op geestelike vlak, eerstens baie op die kinders gekonsentreer word. Ons gemeente se jeugwerker, Pierre Burger gaan saam, en sy energie en entoesiasme beloof om die kinders 'n onvergeetlike ondervinding te gee.

In kort, is die doel van die uitreik in die eerste plek om die Evangelie te bring aan die mense. Daar gaan dus kerk gehou word, films vertoon word, en die Evangelie gaan gedeel word met almal wat wil luister. Basies gaan daar omgesien word na die geestelike behoeftes van die mense.

Maar op materiële vlak gaan daar ook voorsien word: Stapels kos en klere word daarheen aangery. Daar gaan ook 'n span saam wat na die mediese behoeftes gaan kyk. Ons het nie 'n dokter wat gaan nie, maar daar is kundige verpleegsters.

Ons behoeftes op hierdie stadium is eerstens vir baie gebed, want hierdie gebied is steeds deeglik onder die mag van toordokters.

Verder het ons nog baie kosvoorrade nodig om saam te neem, soos mieliemeel, suiker, kerse, bone, olie ens. En dan natuurlik klere vir volwassenes, maar veral vir kinders.

En dan is daar die plaaslike pastoor en sy medewerkers – hulle moet dikwels drie tot vyf ure stap om by 'n kerkie of by mense uit te kom. Ons sou graag vir hulle 'n fiets of twee wil gee om hulle taak te vergemaklik.

As die Here dit dalk op jou hart lê om 'n bydrae te maak vir hierdie uitreik, kan jy my gerus skakel by 082 771 4925 of vir Rev. Chetty by 072214 1725. Of jy kan 'n inbetaling doen in die rekening hier onder. Merk asseblief net die inbetaling duidelik: MOSAMBIEK sodat dit na die regte kanaal kan gaan.

Bankbesonderhede

Rekening Naam N G Gemeente Noordkus

Rekening Nommer 53731659860

Tak Kode 220129

Bank: FNB Ballito

Groetnis,

Louis

Dominee se Dagboek

Die Dagboek van Dominee X

Maandagoggend 7-uur

Liewe Dagboek, wat 'n heerlike lekkerte om net weer 'n Maandag te kan hê waar ek kan uitrus na al die naweek se spanning. Maar eers moet die kinders by die skool kom, want Vroulief moes vroeg by die werk wees. Ek het só uitgesien daarna om 'n bietjie ekstra tyd deur te bring met die Here, maar nou sal ek eers moet ry.

08:30

Dis weer ekke. Die verkeer was nogal kwaai vanoggend, en boonop het een van die Mammies by die skool toe nou eers groot gesels. Wil raad hê oor haar huwelik. Sy is nie eers in my gemeente nie, maar dis mos maar gerieflik as daar toevallig 'n dominee (én huweliksberader) verbyloop!

Maar wag, ek gaan my mos nie nou daaroor staan en verknies nie. Nou is dit tyd om ernstig te ontspan. Dalk 'n paar putjies gholf gaan speel. Dis hoeka so 'n perfekte dag.

Sjoe my ou vriend, so ampertjies vergeet ek van Donderdag se begrafnis. Ek sal maar dadelik aan die werk moet spring en 'n preek begin voorberei daarvoor. Koebaai gholf!

12:30

Hallo my geduldige ou Dagboekvriend, ek vat net gou 'n breek om vinnig met jou 'n woordjie te wissel. Ek sit nou al vier ure met die preek vir die begrafnis en worstel, en dit voel vir my of ek nêrens kom nie. Dalk is dit omdat die telefoon vanoggend al twintig keer gelui het! Besef die gemeente nie dat Maandag die dominee se rusdag is nie?

Maar nou moet jy my eers verskoon, ek het so pas inspirasie gekry vir Sondag se preek. Ek moet gou 'n paar notas maak voordat ek vergeet. O, en amper vergeet ek om die kinders by die skool te gaan optel. Nou sal ek moet spring! Hoop nie ek kry vanmiddag weer 'n kwaai verkeersknoop nie. Sal maar weer later vanmiddag werk aan die begrafnispreek.

14:00

Ou Dagboek, net gou 'n vinnige notatjie: Tant Sannie se blindederm het gebars. Sy lê kritiek in die plaaslike hospitaal. Moet gou daarheen jaag.

16:00

Dis ek, die dominee wat so kronies op jou skouer huil! Ek is emosioneel uitgeput. Dit was toe nie net Tant Sannie vir wie ek moes moed inpraat nie, maar al die familie was daar. Klein Sannietjie was histeries en ek moes haar eers by haar sinne kry. En Sarel bly knaend kwelvrae vra. Wil weet waarom dit nou juis met Tant Sannie moes gebeur, en waarom God so wreed is om haar te straf. Watse verskriklike sonde het sy dan gedoen? En is daar ooit 'n God? Jy sien die klomp nóóit in die kerk nie, maar wanneer daar nood is moet die kerk spring!

23:30

My liewe ou vriend, dis nou al byna middernag, en ek kan nou nie meer nie. Ek het vanmiddag onthou van Saterdag se troue, en daarvoor moet óók nog 'n preek kom. Oorl'e Oom Gert se familie het almal vanmiddag hier aangekom om sy begrafnis te bespreek. Hulle weet nie wátter kant toe nie, en ek moet help met al die reëlings. Kort voor aandete is hulle eers hier weg.

Ek het drie preke om voor te berei. Ek het skaars Vroulief se lekker kos geproe. Dis net werk, werk, werk om deur alles te kom.

Wat het tog van my Maandag-rusdag geword?!!

Dinsdagoggend, 06:00

My liewe vriend Dagboek,

Oggendstond het goud in die mond, en vandag gaan ek dit rustig vat. Al wat ek vandag hoef te doen is om drie preke voor te berei. Die slim mense sê dat jy een uur voorbereiding doen vir elke minuut van preek. Dus drie preke van dertig minute elk, is slegs 90 uur se voorbereiding. Hoeveel ure is daar nou weer in 'n dag?

O, en amper vergeet ek van vanoggend se Vroue Bybelstudie wat ek moet gaan lei. Dit sal darem nie te veel van my ure opvreet nie. En ek moet 'n sakie by die kerkkantoor gaan uitklaar. O ja, en ek durf nie vanaand se kommissievergadering vergeet nie. Dit behoort darem nie later as nege-uur aan te hou nie. En ai toggie! Vanmiddag is dit mos weer tyd vir die byeenkoms van predikante van al die kerke in die dorp. Waar gaan ek alles inpas?

Maar nou moet ek eers groet, want ek moet preek voorberei!

23:30

My ou mater, ek's gedaan! Die vergadering het toe tot elfuur aangekarring! Maar môre is nog 'n dag. Môre sal ek aan my preek werk.........

Woensdag, 05:30

Dis Woensdag, liewe Dagboek, Woensdag, en ek het nog nie 'n preek vir môre se begrafnis nie, en ook nie vir Saterdag se troue óf Sondag se erediens nie. Vandag sonder ek my af. Vandag antwoord ek g'n telefoon nie! Nou moet ek eers 'n koppie sterk swart koffie kry om my moed te gee vir die dag......

11:00

Liewe Dagboek, ek is moedeloos! Die deurklokkie het nie minder nie as nege keer gelui. Dit was bedelaars, die Jehovah's Getuies wat my wou bekeer, en toe kom Oom Servaas om maar net 'n bietjie te kom gesels. En hy het 'n laaaaang asem! Ek waardeer die omie se belangstelling, maar sy tydsberekening was net 'n bietjie verkeerd. Van preekmaak het daar maar bitter min gekom. Vannag werk ek weer tot in die vroeë oggendure.

15:00

My geduldige ou vriend, net toe ek nou dink dat ek lekker aan die werk kom, lui die telefoon – 'n krisis by die kerkkantoor met iemand wat dringend met 'n dominee wou praat. Arme siel wat op straat sit en almal het hom verlaat. Wat kon ek maak? Ek moes maar gaan gesels! Daar was vandag nie eers tyd vir middagete nie. Maar verskoon my, ek het 'n preek om te maak.

20:00

Geduldige ou dagboek, ek is weer aan die kerm. Vanmiddag het tant' Truitjie, dis nou Oorl'e Oom Gert se weduwee, se senuwees ingegee. Die vooruitsig van die begrafnis het nét té veel vir haar geword, en ek moes gaan troos en moed inpraat. Die begrafnispreek is darem nou al klaar. Ek het nog nie eers gedink aan Saterdag se troue nie – sal iewers tussenin daaraan moet begin werk.

En dan het ek so pas onthou van die Sinodale verslag wat ek moet klaarmaak voor Vrydag. Wanneer gaan ek dit nog inpas?

12-uur Middernag

Nou wil my oë nie meer saamwerk nie. Nag my ou mater.

Donderdag, 05:00

Die nag kan tog nie al verby wees nie? Ek het dan nog maar skaars in die kooi geklim. Ek sien nie uit na vandag nie – dit lê soos 'n swaar klip op my skouers. Ek wonder hoe dit gaan met Tant' Truitjie? Maar nou moet jy my eers verskoon, want as ek nie nou stilword saam met die Here nie, gaan ek dit nóóit deur die dag maak nie.

12:00

Die begrafnis het gekom en dit het gegaan. Dit was maar 'n droewige affêre, en ek het baie swaar gepreek. Ek moes troos vir 'n vale, want almal het sit en tjank. Ek troos my darem daaraan dat ek 'n goeie preek ingekry het vir 'n hele klomp ouens wat waarskynlik jare laas die binnekant van 'n kerk gesien het. Ek bid dat die boodskap iewers getref het. Dit is eintlik 'n reuse geleentheid om die saadjies van die Evangelie te saai op 'n braakland!

Maar nou kan ek uiteindelik werk aan Sondag se preek.

18:00

Sjoe! Amper vergeet ek! Ek was só verdiep in my werk om preek te maak, dat dit my totaal ontgaan het van vanaand se selgroep-byeenkoms. Ek durf dit nie misloop nie, want hierdie is die enigste geleentheid in die week waar ek 'n bietjie kan terugsit en luister sonder om self leiding te neem. Ek smag só daarna om ook 'n bietjie omgee te beleef. As dominee moet ek net gee, gee, gee, en hier kan ek vir 'n verandering ontvang. Dit is vir my kosbare oomblikke.

Ek is gelukkig darem amper klaar om my preek te skryf. Hierna begin die groot werk om die preek in my geheue en my hart te kry sodat ek uit die hart kan praat met die gemeente. Hoe wonderlik is dit nie om die troos te hê dat wanneer ek op daardie kansel klim, dan is dit nie ek nie, maar die Heilige Gees wat oorneem en deur my praat.

23:30

Selgroep was vanaand weereens 'n groot fees. Ek het verryk daarvandaan teruggekom, propvol inspirasie vir my preek vir Sondag. Dit het nou wel gekos dat ek 'n hele paar veranderinge moes maak – dit het ek sommer gedoen na selgroep vanaand. Maar nou is dit tyd om op te hou werk – môre is nóg 'n dag!

Vrydag, 04:30

Ja, vanoggend spring ek maar vroeg weg, want ons het half ses ons manne biduur, en ek wil darem nog eers stiltetyd hou voor ek gaan. Dis heerlik om so vroeg saam met die manne 'n koffietjie te drink en te bid vir die gemeente en die gemeenskap. Dit gee my ook sommer nuwe krag om hierdie moeilike dag aan te pak. Vandag moet ek werk aan die preek vir more se troue.

12:00

Van preekmaak het daar tot dusver nog nie veel gekom nie. Ek het skaars begin werk, toe die telefoon dringend lui. Hy het mos so 'n anderste klankie aan hom as dit dringend is! Dis toe die bruid wat koue voete gekry het, en sy wil die troue summier afstel. Ek sit al heel môre en troos en huweliksberading doen. Die troue gaan darem nou weer voort. Ek bid dat daardie huwelik gaan hou!

Maar nou kan ek darem weer aangaan.

18:00

Ek is steeds nie klaar met die preek nie! Ek het skaars begin werk, toe daag 'n afvaardiging vroue by die pastorie op. Hulle is bitter ontsteld oor die reëling met teeskink en die blommerangskikkings in die kerk, want Saartjie vat net oor, en húlle het nie meer 'n sê nie. Ek moet asseblief met haar gaan praat.

En die gesprek hou ure aan! My hele middag is in sy peetjie in!

Iets tref my nou net: daar is mos vanaand 'n jeugaand! Dankie tóg dat ek dit nie meer sélf hoef te hanteer nie. Maar ek sal daar 'n draai móét maak! Ek geniet die jongense se lawwighede, en ek weet nou al dat hulle my nie vinnig daar gaan laat wegkom nie. Vannag werk ek weer tot middernag.

Saterdag, 09:00

Nee my ou Dagboekmaat, ek het beslis nie laat geslaap nie! Ek was vanoggend al voor hanekraai uit die kooi! Ek moes gou gaan kyk of alles reg is vir vanoggend se pannekoekstalletjie. Gelukkig het ek darem my preek vir vanoggend se troue onder die blad gekry. Oor twee ure staan die paartjie voor die kansel (as die bruid nie weer koue voete kry nie!)

17:00

Die rugbywedstryd gaan nou enige oomblik afskop – Bokke teen die All Blacks. Hierdie wedstryd moet ek egter maar laat verbygaan, want ek het nog finale voorbereidings om te doen vir môre se Erediens – dit is belangriker as rugby. Die manne het my uitgenooi om saam te kom braai na die wedstryd. Hulle kon nie verstaan toe ek dit van die hand moes wys nie. Ek sou bitter graag saam met hulle wou kuier. Dit is nie maklik om dominee te wees nie.

Sondag 15:00

Dankie tóg! Die week is verby! Soos my gewoonte is, het ek vyfuur vanoggend net vir oulaas deur my preek gegaan. Na die Erediens vanoggend, moes ek soos gewoonlik eers die finale jaar katkisante hanteer terwyl die gemeente heerlik saam kuier en koffie drink. Daarna 'n Kategetevergadering wat amper tot middagete aangehou het.

Maar uiteindelik kan ek 'n uurtjie of twee rustig saam met my gesin deurbring. Hoe salig! En die heerlike vooruitsig dat dit môre mos Maandag is, die dominee se afdag. Môre gaan ek 'n lekker rondte gholf speel. Ek hoop........

Dankie vir jou geduld, ou maat, dat jy so gewillig na my geluister het hierdie week. As jy nie 'n boek was nie, het ek jou gevra om vir my te bid.

Jou vriend,

Dominee X

Alweer die Manne

Saterdagoggend.

Pikdonker vanoggend val ek in die pad. Ek is nie baie lus vir die rit so vroeg op 'n Saterdag Ballito toe nie. Maar skaars kom ek by die kerk aan, of my hele gemoed verander. Die heerlike geur van sterk swart koffie wat brou en 'n klein groepie manne wat heerlik aan die gesels is, gee my sommer nuwe moed vir die dag. Weldra groei die groep aan tot 20 manne wat die hele kombuis vol staan, en dit gons soos 'n byenes.

Versterk met die geurige koffie, is dit besigheid, en na 'n kort videogreep begin die manne diep dinge gesels. Die gesprek handel oor eer aan God en eer aan jou medemens.

Gewoonlik sukkel dit maar om 'n klomp manne bymekaar aan die praat te kry, maar hierdie manne het vanmôre sommer gróót gesels. Elkeen wil sy opinie lug. Ek is half gefrustreerd, want ek sukkel om 'n woordjie in te kry. En kyk, EK is mos nou darem die ou wat wéét wat hy sê!

Maar baie gou moet ek agterkom dat daar ander manne óók is wat wéét wat hulle sê, en dalk baie beter as die “wyse” EKKE.

Waaroor het die gesprek nou weer gegaan?

O, om ander die eer te gee.

Oepsie..........

Ek hoop ek sien jou by die volgende manne oggend, Saterdag oor twee weke. Dis lêker jong!

Louis

Almal is Vrolik, net nie ekke nie.

Die oggendsonnetjie begin die vallei hier onder my vul, waar ek toegewikkel in 'n warm jas onder die Mangoboom sit om 'n internetsein te probeer kry. Ek voel gefrustreerd, want die bietjie sein wat daar van die toring af deursypel is maar bitter stadig. Dalk vries dit halfpad? Ek sê 'n paar woorde wat ek nie hier durf publiseer nie.

Maar my wag is darem nie verniet nie, want oggendklanke begin die lug vul. “O Heer, baie dankie dat U my nog 'n nag gespaar het” sing 'n Groenvlekduifie hier onder uit die woud, oor en oor en oor.

“Genaaaade, genaaaade, genaaaade!” antwoord 'n Tortelduif hier agter uit die hoë takke van 'n Suurpruim.

“Loof God, want Hy is goed!” beaam 'n Grootringduif.

Iewers in die vêrte hoor ek hoe die Papegaaiduiwe vrolik klets en rinkink. Vir hulle is die lewe een groot fees. Dit lyk altyd asof hulle nie 'n bekommernis in die wêreld het nie. En dan wonder ek: waarvan leef hulle? Dis winter en die vrugte is maar skaars. Hoe kan hulle nog so opgeruimd wees as hulle skaars iets het om te eet?

Skielik voel ek baie skaam, want hier is al die voëltjies in die veld besig om lofliedere te sing te midde van groot swaarkry, en ek sit en stres en op my tande kners omdat ek 'n bietjie sukkel met 'n luukse soos internet wat nie wil werk nie.

Die laksmannetjie kom ingesweef en sit vir 'n oomblik op 'n paal. Dan duik hy af op die droë gras om die een of ander onsigbare gogga te vang. Ook maar bitter min goggas vir hom hierdie tyd van die jaar, maar hy kla nie.

Hy vryf nog sout in my wonde. Ek voel dringend die behoefte om vir die Here groot om verskoning te vra oor my ongeduld en ondankbaarheid.

Louis

Toiletpapier

Ek bring vanoggend my motor in vir 'n diens in Stanger. Besluit ek toe mos, dat terwyl ek moet sit en wag, dat ek maar kan sit en werk. Ek pak vir my 'n opvoutafel en stoel in, en so stel ek my “kantoor” op op die enigste stukkie gras, tussen 'n klomp rommel, voor die werkswinkel.

En hier sit ek nou. Rondom my staan 'n klomp stukkende karre. Motors is hulle beslis nie, want nie een is die titel van “motor” werd nie. Hier is selfs 'n hele bondel uitgeleefde taxi's.

Maar dit is nie waaroor ek skryf nie. Toe ek hier kom sit, vang my oog die gebou reg voor my. Hier lê 'n reuse rol papier, byna twee meter hoog en naby aan drie meter wyd. Daar is so 'n snaakse donsigheid aan die papier, nie soos die gewone koerantpapier wat jy dikwels op vragmotors sien nie. Laat my amper aan 'n reuse toiletrol dink.

En tóé eers sien ek die naam van die besigheid: “Soft Touch”. En toe wéét ek: hierdie IS 'n reuse toiletrol.

En nou gaan my gedagtes op loop. Wat sou die doel wees van so 'n groot toiletrol? Ja, ek weet dat hy opgesny gaan word in duisende klein rolletjies. Maar sê nou maar net hy bly so groot.......... Waarvoor sou mens dit dan gebruik?

Dit kan darem handig inkom om al die gemors wat in ons land aan die gang is skoon te vee. Al die korrupsie en omkopery en onwettige transaksies. En wat van al die leë beloftes wat die manne in die politieke gestoeltes maak? Dan is daar nog al die verwyte en beskuldigings wat heen en weer geslinger word in die parlement, maar ook elders. Dit gebeur dikwels selfs in die kerk!

Maar dit bring dit nader na my sélf. Ek is mos deel van die kerk? En ek staan dikwels skuldig dat ek dinge sê wat nie gesê moes wees nie, en dan maak ek mense seer. Ek ek dink dinge wat my gedagtes besoedel. Is daardie reuse toiletrol nie dalk vir my sélf bedoel nie?

Vee eers voor jou eie huis voordat jy 'n ander s'n kritiseer! Ek dink ek gaan oor stap na daardie toiletpapierfabriek, en vir die kêrel vra wat sy rolletjie kos. Dalk kan ek dit handig vir my sélf gebruik.

Louis

Om Kerk Toe te Gaan

Hier by ons op die koppie is dit vandag bitter koud en die reën sif saggies neer. Ek moet netnou uit, maar ek voel nie verskriklik gemotiveer om die weer te trotseer nie.

Gister se Erediens was weereens vir my 'n wonderlike belewenis. Ja, die dominee het 'n treffende boodskap gebring, maar dit is nie waaroor dit werklik gaan nie – dit is maar deel daarvan.

'n Erediens is in die eerste plek daar vir ons om aan God eer te bewys. Die hele erediens moet rondom Hom draai, en nie wat ek daar uitkry nie. En ek dink ons het gister goed daarin geslaag om daardie doel te bereik.

Maar persoonlik het ek ook baie daaruit gekry, veral daardie heerlike saamwees met my medegelowiges. Dit is die plek waar ons mekaar versterk en moed gee vir ons taak in die Koninkryk. Ek het dit bitter nodig – dit hou my aan die gang en brandend.

Nou wonder ek net: as jy maar net die kerkdiens op TV kyk en nooit in die erediens kom nie, hoe kan jy nog funksioneer as gelowige? Natuurlik is daar mense wat weens siekte of omstandighede nie 'n ander keuse het nie. Maar as jy daardie keuse het........ ek wonder maar net.

Louis

louis@chl.co.za

Manne Tyd

Saterdag 5 Julie

Pikdonker val ek vanoggend in die pad om saam met die manne in Ballito te gaan bid.

Daar aangekom, kry ek 'n gesellige klompie manne saam om die koffiemasjien. 'n Gemoedelike gees heers so vroeg op die Saterdagoggend.

Maar dan word dit tyd om ernstig te raak. 'n Onderwerp word op die tafel gesit, en dan begin die manne gesels. Dit gons, en waar ek gewoonlik die een van baie woorde is, kry ek skaars 'n skuins woordjie in. Ek verluister my aan die wysheid wat oorborrel.

Ek kry 'n warm gevoel oor die hart. Is dit nie heerlik nie, wanneer manne ernstig gesels oor die dinge van die Koninkryk? Ons praat oor die werking van die Heilige Gees, en hoe wonderlik dit is dat daar 'n nuwe insig gekom het in die NG Kerk oor die Heilige Gees. Waar hierdie onderwerp vroeër jare taboe was, want dit was net die “Apostolies” wat openlik oor die Heilige Gees gepraat het, is dit nou totaal anders, en oral ervaar lidmate van die NG Kerk die wonderlike werking en gawes van die Heilige Gees.

Te gou is ons tydjie om, en die manne kerm dat hulle nog báie wou gesels en nog lekker wou kuier.

Wat die hart van vol is, loop die mond van oor. Hierdie manne se harte moet propvol wees van die Heilige Gees, want hulle kry nie genoeg van Hom gepraat nie.

Met 'n hart wat gloei, ry ek terug huistoe. En dit borrel in my, want ek is so bly..........

Louis

Vrede vir Jou

Die afgelope tien dae was nie vir my so lekker nie.

'n Paar van ons manne is twee weke gelede na Moreletta Park NG Kerk vir 'n uiters besielende MPA Seminaar. En ons kom brandende terug, gereed om berge te versit. Ons is baie opgewonde en die Heilige Gees werk hard in ons.

En nét daar begin die moeilikheid. Eers beseer ek 'n ligament in my skouer, wat my laat krul van die pyn. Die dokter gee pille, en die volgende dag gaan dit al beter. Maar dieselfde dag nog tref 'n maagvirus my en slaan my plat vir 5 dae – so siek soos 'n hond, en al my fut uit. Maar nog is dit het einde niet, en die oomblik toe ek begin mens voel, slaan die griep my weer plat. Die duiwel het baie hard probeer om my borrel te bars.

Toe ek vanaand by die huis kom na 'n rondte huisbesoeke, moet ek inderhaas eers die dagstukkies op die lug kry. Die internet sein in die huis is skoon weg, en ek is verplig om my rekenaar te vat en buite in die donker te gaan sit om darem 'n stukkie sein te kry.

Teen hierdie tyd voel ek nie baie lekker óf gelukkig nie, en die selfbejammering drup van my af soos 'n vlieg wat in stroop geval het.

Maar terwyl ek daar sit en wag vir die Internet om sy slakkepas te gaan, hoor ek dit: die onbeskryflike stilte van die pikdonker nag. Dit is so stil dat jy daaraan kan raak. Jy kan dit vat en in jou hande hou. Nêrens is daar eers 'n sweempie van 'n geluid nie. Nie die gewone sang van naguiltjies nie, en ook nie die roep van die bosnagaap wat ons so dikwels vermaak nie. Niks!

En 'n heerlike rustigheid sak oor my toe, daar waar ek stoksiel alleen onder die boom sit met my rekenaar. En ek sê: “Dankie Here! Dankie vir hierdie oomblikke in die voorpoorte van die hemel......”

En nou weet ek dat die duiwel my beslis nie gaan onderkry nie.

Mag jy ook soos ek vanaand God se onbeskryflike vrede beleef het, daardie vrede beleef wat alle verstand te bowe gaan.

Louis

Goeie môre

Dagboek: 2 Julie 2014

O koud is die windjie en skraal......... Die bekende gedig uit ons vroeë Afrikaanse skatkis maak vanoggend vir my baie sin.

Omdat ons internet sein so swak is, moet ek baie vroeg elke oggend buite gaan sit voor die huis om my take afgehandel te kry. En vanoggend byt so 'n lastige windjie my in die blaaie.

Nogtans is dit die moeite werd, want in die vallei onder my begin die son plek-plek die skaduwees uit die kloof verdryf. Die voëls het begin ontwaak, en hier agter die huis jubel 'n Grootringduif: “Loof Hom! Die Heer is groot!” oor en oor.

Die narre van die duiwefamilie, die Papegaaiduiwe baljaar iewers hier onder in 'n boom waar daar wintervrugte is – hulle dankbare borrelklanke is soet op die oor. En 'n paar Rooikophoutkappertjies sing opgewonde hulle duet terwyl hulle op die takkie op en af wip van pure lewensvreugde, terwyl 'n koddige Hoep-hoep ewe vrolik “Hoep-hoep-hoep.”

Die hartseer liedjie van die Groenvlekduifie: “My ma is dood, my pa is dood, al my kindertjies is dood en my hart is baie seer.....” gryp my aan die hart.

Dit herinner my dat daar tussen al die vrolike mense ook iemand is met 'n diep seer binne in. Dit hinder my, want dikwels wil ek nie daardie seer raaksien nie – wil ek liewer verby kyk, nie betrokke raak nie.

Die Here het my 'n oor gegee om te kan luister na diegene wat seer het. Dalk kan ek nie fisies iets doen nie, maar dikwels is dit al wat die persoon vra, dat iemand gewillig sal wees om te luister.

Here, gee my asselief gewillige ore. Gee my asseblief daardie empatie om te wil luister na elkeen wat seer het. Gee my die geduld om nie te wil raadgee nie, maar net te luister.

Louis Nel

louis@chl.co.za

Hartlik welkom by Louis se Blog.

Hierdie blog is bedoel om 'n gesels-blog te wees, en ek nooi jou hartlik uit om deel te neem aan die gesprek of kommentaar te lewer.

Wat presies gaan die blog behels?

Ek het nie 'n idee nie! Maar ek sal my laat lei deur die Gees. Moontlik skryf ek oor dinge wat met my gebeur. Of dalk sal ek iets meer vertel oor boeke. Dalk skryf ek oor relevante onderwerpe. Ek sal my ook laat lei deur jou, liewe leser, en ek skryf graag oor 'n onderwerp waaroor jy wil praat.

Dalk net so 'n ietsie oor myself:

Ek is gebore op 30 Julie 1948 in Middelburg Transvaal (toe was daar nog nie 'n Mphumalanga nie!).

Ek het egter grootgeword op Oupa Johnny Parsons se plaas Teguaan, skuins onderkant Elandskrans by Waterval Boven (daardie jare was die plaas se naam Doornhoek). Daar op Waterval Boven het ek gematrikuleer.

Ek woon tans op 'n plaas naby die pragtige kusdorp Ballito.

Ek is deeltyds in diens van die Ballito Gesinskerk (NG Gemeente Noordkus).

Ek het reeds meer as 40 boeke geskryf, en ek publiseer ook boeke vir mense wat 'n klein oplaag boeke gedruk wil hê.

My e-posadres is: louis@chl.co.za

Louis Nel