Soeter as Heuning

Lees ek vanoggend Psalm 19 van die hemel wat getuig van God se grootheid en almag. En dit is alles baie mooi, en my siel juig saam met daardie skrywer van ouds. Ek loof die Here vir alles wat Hy is en wat Hy gedoen het.

En toe lees ek vers 10: “Die bepalings van die Here is reg: elkeen van hulle is regverdig. Hulle is kosbaarder as goud, selfs as baie goud, soeter as heuning, as druppels uit 'n heuningkoek.”

Is dit nou nie mooi nie? Dit is 'n inspirasie wat genoeg is vir die hele dag, om my te dra deur ál die dag se beproewinge.

En toe kom sit een van die duiwel se trawante op my skouer en hy fluister saggies in my oor: “Werklik?”

“Wat bedoel jy?” vra ek vererg.

“Aag, daardie stukkie is sommer pure heuningkwas. Wees nou maar eerlik, alles is nie so maanskyn en rose soos wat die soetsappige gedig wil voorgee nie.”

“Nee, jy is verkeerd!” Nou is ek sommer dadelik omge-êllie!

“Kom ek gee 'n voorbeeld: wat van al die onreg wat in die wêreld aangaan? Waar is jou God wanneer duisende mense onskuldig sterf?”

“Dit is die werk van ongelowiges!” Kyk, ek wéét mos darem hoe om die kêrel te antwoord, “Dit is jóú volgelinge wat al die ellende veroorsaak!” sê ek vir hom.

“Dankie vir die kompliment,” lag hy, “maar dis nie húlle waarvan ek praat nie, dis al die rampe en peste en epidemies wat die wêreld tref, en dan gaan daar dikwels onskuldige mense, selfs gelowiges en kinders dood. Waar is jou God se liefde dan nóú?”

Vir 'n oomblik is ek totaal uit die veld geslaan. Hoe antwoord jy só 'n arrogante vent? En ek hoor hoe hy bulder van die lag terwyl hy wegvlieg en my met hierdie tameletjie los.

“Here,” bid ek wanhopig, “ek verstaan nie. Sal ek óóit U weë verstaan? Daar is soveel mense wat loop en worstel met hierdie vraag.”

En dan kom die antwoord na my soos in 'n sagte, kabbelende waterstroompie: “Wie en wat is jy?”

“Ek is Louis, 'n doodgewone mens van vleis en bloed, en vol allerhande skete. Ek het jig en rumatiek wat my pynig, en dan is daar nog boonop.......”

“Nee, wie is jy wérklik?”

En dan skemer dit tot my deur: Hierdie “Ek” waarna ek verwys is eintlik maar net 'n tydelike dop waarin die ware “Ek” op die oomblik bly. My verganklike liggaam is die werktuig wat die Here my gegee het om te gebruik tot Sy eer solank as wat ek die aarde bewandel. Die ware Ekke is my gees wat hierdie liggaam tydelik bewoon.

En natuurlik is hy onsterflik en kan hy nie fisies gepynig word nie, selfs nie eers deur die ergste marteling nie. Nou maak dit sin waarom die martelare in Nero se tyd kon lofliedere sing terwyl die leeus hulle opvreet.

As jy op 'n ander manier daarna kyk, dan is die dood eintlik die aksie waar jy verlos word van die beklemmende dop waarin jy noodgedwonge hier op aarde moet bly.

Die vraag is: Is dit dan so wreed as mense verlos word van hulle verganklike ou liggame om vry en ongebonde te kan wees sonder enige pyn en swaarkry en ellende? En dan boonop in die heerlikheid van God se teenwoordigheid te kan lewe?

Nee, ek dink nie so nie! Ek dink dit is suiwer liefde en genade!

“Die bepalings van die Here .... is kosbaarder as goud, ..... soeter as heuning”