Bettie: Dinsdag 11 Augustus 8:00vm

Toe ek gisteroggend by my Mosbolletjie kom, is sy in trane. Elke dag kom trek hulle bloed vir toetse, en hulle kry nie are nie. Haar arms en polse en hande is potblou soos wat hulle die naalde indruk en karring om bloed op te spoor. En dis bitter seer!

Boonop het die dokter haar kom meedeel dat hulle van besluit verander het oor die bloedplasma, en dat hulle nog een laaste omruiling moet kom doen. En hierdie marteling lê soos 'n berg voor haar. Dit is nie pynlik nie, maar dit tap haar energie en laat haar sommer net mislik voel.

Maar toe ek gisteraand by die waakeenheid instap, sien ek haar breë glimlag al sommer op 'n afstand. Die plasmavervanging is verby. Maar dis nie al nie: die narkotiseur was by haar, en sy het vir my Mosbolletjie 'n “airline” ingesit. Soos ek dit verstaan, is dit 'n pypie in 'n aar in haar voet, met 'n kraantjie aan. En wanneer hulle bloed wil hê om te toets, draai hulle net die kraantjie oop. Niks meer gekarring met naalde in haar hande nie! Sy is in die wolke!

Maar dis nie al nie: haar regterbeen, wat nog al die tyd onbeweeglik daar gelê het, begin sy nou bietjies-bietjies beweeg. Met 'n bietjie hulp van die fisioterapeut, kom sy nou gereeld regop en sit op die kant van die bed met haar voete op die grond. Die pad na herstel het uiteindelik begin!

Ek kan nie meer wág dat jy huistoe kom nie, my Mosbolletjie!