Sedert
my laaste blok het daar baie water is die see geloop. Intussen is
Bettie uit die hospitaal ontslaan omdat die mediese fonds nie langer
vir die rehabilitasie sentrum wou betaal nie.
Maar
nou wil ek eers sê hoe baie trots ek op my Mosbolletjie is. Sy is
nou nie juis iemand wat toesprake hou of in die openbaar praat nie.
Maar Vrydagaand het ons gemeente 'n familiefees gehad, en by daardie
geleentheid het sy voor 'n klomp mense getuig oor wat met haar gebeur
het. Sy het vertel van haar hele ondervinding in die hospitaal en die
rehabilitasiesentrum en hoe sy deur alles kon staande bly deur die
genade van die Vader. Maar ook dat sy gedra is deur talle mense wat
gedurig vir haar gebid het, besoek het en die talle boodskappies en
oproepe van bemoediging.
Inderdaad
is sy nou by die huis, en die uwe is verpleegster, fisioterapeut,
shef, kopdokter, bemoediger, arbeidsterapeut en sommer ook die
huishoudster, skottelgoedwasser en wasvrou. Maar ek doen die alles
met groot liefde en baie blydskap, want my Mosbolletjie is by my!
Sondae
by die kerk is ek maar baie suur, want almal koek rondom haar en
kloek en kekkel met haar, en ek kry nou nie meer aandag nie! Nee,
eintlik is ek gladnie suur nie – my hart swel van trots vir my
brawe Meisie!
Die
manne van ons selgroep het vir haar 'n ballerina-raam gebou waarin sy
kan opstaan. Hierdie apparaat moet haar help om te leer loop, en
Donderdag het sy dan ook haar eerste klein treetjie gegee met behulp
van die raam. Dit is 'n reuse tree vorentoe.
Bettie
is steeds baie positief en vol moed. Elke dag is 'n nuwe mylpaal in
haar lewe waar sy iets nuut regkry.
Ek
wil net weereens baie, baie dankie sê vir die talle boodskappies en
briefies van bemoediging wat ons deurentyd kry, dikwels van mense wat
ons gladnie eers ken nie. Dankie vir die talle besoekies in die
hospitaal en vir die wonderlike ondersteuning van die lidmate van ons
gemeente en ander vriende. Dit dra ons deur die moeilike tyd.
Louis
en Bettie Nel
Geen opmerkings nie:
Plaas 'n opmerking